γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Μόλις κάνεις μία αναζήτηση στην Google, βάζοντας «τους τελικούς τους κερδίζεις και δεν τους παίζεις», σου βγάζει δεκάδες απαντήσεις. Λέγεται πολύ συχνά και γράφετε πολύ συχνά, ειδικά τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα κατά κόρον. Από τότε που το πρωτοείπε ο Φερνάντο Σάντος, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι αλλά ισχύει πάντα. Και το ίδιο ισχύει απόψε στο ΟΑΚΑ, με το διακύβευμα ψηλό στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Όσο και αν όποιος παρακολουθεί θα ήθελε να δει και έναν ωραίο αγώνα! Για τις ομάδες δεν είναι προτεραιότητά!
Για πρώτη φορά στη ζωή μου, είδα τελικό Κυπέλλου Ελλάδας, μέσα στο γήπεδο, το 1972. Κατά σύμπτωση οι φιναλίστ ήταν οι ίδιοι που είναι και σήμερα, ο Παναθηναϊκός που είχε μόλις αναδειχθεί πρωταθλητής Ελλάδας υπό τις οδηγίες του Φέρεντς Πούσκας, και ο ΠΑΟΚ του Άγγλου Λες Σάνον, που έμελλε να κατακτήσει το πρώτο τρόπαιο της ιστορίας του, με δύο γκολ του Γιώργου Κούδα.
Ένας υπέροχος αγώνας που σφραγίστηκε από αυτή την τεράστια ποδοσφαιρική φυσιογνωμία, τον Κούδα, όχι μόνο από τα γκολ αλλά κυρίως από τον τρόπο με τον οποίο καθοδηγούσε μέσα στο γήπεδο τους υπόλοιπους της σπουδαίας εκείνης φουρνιάς που άλλαξε μία για πάντα το status του ΠΑΟΚ στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Απέναντι του, ο μετέπειτα κυπελλούχος είχε την ομάδα που ακριβώς 12 μήνες νωρίτερα είχε παίξει τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης απέναντι στον Άγιαξ, τον Παναθηναϊκό του Μίμη Δομάζο του Αντώνη Αντωνιάδη και του Κώστα Ελευθεράκη.
Το στάδιο Καραϊσκάκη είχε γεμίσει από φίλους και των δύο ομάδων αλλά και από πάρα πολύ κόσμο που εκείνη την εποχή λάτρευε να πηγαίνει να παρακολουθεί παιχνίδια. Η δική μας παρέα, με οκτώ άτομα, δύο μεγάλους και έξι παιδιά ήταν εντελώς μικτή αφού υπήρχαν «εκπρόσωποι» τεσσάρων διαφορετικών ομάδων!
Αυτή την ιδιαιτερότητα και την μοναδικότητα οι τελικοί Κυπέλλου την κράτησαν πολλά χρόνια.
Ακόμα και όταν άρχισαν τα προβλήματα στην δεκαετία του 90 και πολύ δε περισσότερο στην δεκαετία του 2000, ο τελικός παρέμενε μία μεγάλη γιορτή.
Τα τελευταία χρόνια είχαμε πολλά τραγελαφικά γεγονότα, από τελικούς χωρίς κόσμο είτε λόγω του κορονοϊού είτε λόγω του φόβου επεισοδίων, είχαμε εκείνη την παρωδία που έγινε στο Βόλο το 2017 και παραλίγο να είχαμε το ελληνικό Χέιζελ.
Η αίσθηση είναι ότι αυτός είναι ο πρώτος τελικός που πάει να γίνει υπό φυσιολογικές συνθήκες, με πολύ κόσμο και χωρίς ιδιαίτερες αντεγκλήσεις μέχρι να φτάσουμε στην αποψινή βραδιά έπειτα από το 2015 και την σύγκρουση του Ολυμπιακού με την Ξάνθη.
Αν αφήσουμε όμως στην άκρη το γεγονός του ότι λόγω της παρουσίας της ακριτικής ομάδας που κόσμησε με την αγωνιστική της εικόνα τον τελικό, πρέπει να πάμε ένα χρόνο νωρίτερα το 2014 όπου πάλι, κατά σύμπτωση, αντίπαλοι ήταν οι αποψινοί φιναλίστ για να δούμε έναν ανταγωνιστικό τελικό τουλάχιστον στα χαρτιά πριν ξεκινήσει που να μην μας απασχολεί για όλα τα άλλα!
Αυτό είναι ένα πολύ θετικό στοιχείο! Το ότι θα υπάρχει πολύς κόσμος στην εξέδρα κανονικά θα έπρεπε να μας χαροποιεί και όχι να μας φοβίζει και ελπίζω να πάνε όλα καλά. Στο γήπεδο δεν έχω πάει τα επτά τελευταία χρόνια να δω τελικό κυπέλλου, κάτι το οποίο δεν είναι κάτι που μου αρέσει ωστόσο το έχω επιλέξει συνειδητά. Όταν ήμουν παιδί πήγαινα σχεδόν κάθε χρόνο ανεξαρτήτως του ποιοι έπαιζαν και όταν ξεκίνησα να δουλεύω, ευτύχησα από τον πρώτο τελικό που πήγα στο γήπεδο ως δημοσιογράφος το 1980 στην περίφημη νίκη της Καστοριάς επί του Ηρακλή, που συγκλόνισε όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο, να παρακολουθώ μεγάλες αναμετρήσεις.
Ειδικά η δεκαετία του 80 αλλά και μετά η δεκαετία του 90 μας έδωσε σπουδαία παιχνίδια και θεωρώτον εαυτό μου επίσης πολύ τυχερό που έχω περιγράψει έναν από τους ωραιότερους τελικούς όλων των εποχών εκείνη την επική μονομαχία του 1994, ανάμεσα στην ΑΕΚ του Μπάγεβιτς και τον Παναθηναϊκό του Ρότσα που τελείωσε ισόπαλος 3-3. Χρειάστηκαν μετά τα πέναλτι για να έχουμε νικητή. Τα τελευταία 15 χρόνια γενικώς δεν έχουμε δει πολύ μεγάλους τελικούς με εξαίρεση τον καλύτερο όλων των εποχών στην διοργάνωση εκείνον του 2009, όταν Ολυμπιακός και ΑΕΚ μας πρόσφεραν στο 4-4 εικόνες απίστευτες!
Εύχομαι ειλικρινά ο αποψινός τελικός να μπει στο πάνθεον εκείνον που θα μνημονεύονται για το ποδόσφαιρο που παίχτηκε και για τον κόσμου που το ευχαριστήθηκε φεύγοντας χωρίς προβλήματα από το Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Το διακύβευμα όπως είπα και στον πρόλογο είναι πάντα το ίδιο το να πάρεις το τρόπαιο και να πανηγυρίσεις μετά το τέλος του αγώνα! Η Ιστορία θυμάται τους νικητές και αυτό αλήθεια είναι λίγο σκληρό πολλές φορές.
Καταλαβαίνω λοιπόν απόλυτα την περίφημη ρήση που μιλάει για το ότι οι τελικοί κερδίζονται, δεν είναι για να παίζονται ωστόσο πολλές φορές χρειάζεται να προσπαθήσεις να παίξεις για να κερδίσεις! Όποιος πιστεύει ότι φτάνει μέχρι εδώ και του αρκεί απλώς και μόνο να πετύχει ένα γκολ και να προσπαθήσει να το διαφυλάξει πολλές φορές έχει βρεθεί προ εκπλήξεων!
Αυτός εδώ ο τελικός για εμένα δεν έχει φαβορί. Είναι δύο ομάδες που έρχονται στο τέλος της σεζόν έχοντας κάνει διαφορετικές υπερβάσεις. Για τον ΠΑΟΚ το να φτάσει στα προημιτελικά μίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης παίζοντας Απρίλιο μήνα δεν ήταν λίγο πράγμα και είναι η πρώτη φορά που κατάφερε να κάνει κάτι τέτοιο από το 1974. Και κακά τα ψέματα, τότε, έκανε μεν δύο πολύ μεγάλες προκρίσεις με την Λέγκια Βαρσοβίας βάση της εθνικής ομάδας της Πολωνίας της εποχής, και με την Λυών αλλά τώρα για να φτάσει μέχρι τα προημιτελικά χρειάστηκε να παίζει από το καλοκαίρι έως και τον Απρίλιο διαρκώς.
Για τον Παναθηναϊκό, κανείς δεν μπορεί να πει ότι περίμενε πως θα φτάσει τόσο μακριά και ταυτόχρονα μέσα στην ίδια σεζόν θα έπαιρνε και ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα δικαιούται τον τίτλο του προπονητή της σεζόν εάν πάρει και το κύπελλο. Για τον Παναθηναϊκό θα είναι και το τέλος της άγονης περιόδου από το 2014, της μεγαλύτερης στην ιστορία του χωρίς κάποιον τίτλο. Συνειδητοποιώ λοιπόν πλήρως πως το πιο πιθανό, είναι να έχουμε εμείς όλοι υπόλοιποι παρακολουθούμε κάτι το ουτοπικό στο μυαλό όταν θέλουμε έναν ωραίο τελικό! Για τις ομάδες, για τους προπονητές τους, για τις διοικήσεις τους, κακά τα ψέματα και για τους οπαδούς τους, καλή ανάμνηση θα είναι ο τελικός μόνο εάν τον κερδίσουν. Άρα, αυτή η κουβέντα που είπε κάποτε ο Σάντος παραμένει σοφή: Τους τελικούς πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για να τους κερδίσεις όχι απλά να τους παίξεις!
