γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Την ίδια μέρα που ένας 17χρονος ποδοσφαιριστής της Μπλάκπουλ ο Τζέικ Ντάνιελς έγινε ο πρώτος παίκτης στη Βρετανία που ανακοινώνει ανοιχτά πως είναι γκέι ένας άλλος παίκτης ο Ιντρίσα Γκέγιε της Παρί Σεν Ζερμέν αρνήθηκε να φορέσει τη φανέλα της ομάδας που είχε το σήμα της LGBTQ+ κοινότητας επικαλούμενος τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Και ήδη κάποιοι θυμήθηκαν πως όταν η φανέλα του σε άλλη ομάδα διαφήμιζε αλκοόλ ή στοιχηματική εταιρεία δεν είχε τις ίδιες ευαισθησίες! Και κινδυνεύουμε να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος.
Σχετικά Άρθρα
«Το ποδόσφαιρο είναι για όλους»: Οι αντιδράσεις ποδοσφαιριστών και ομάδων για τον Ντάνιελς!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Τα τελευταία χρόνια και στον χώρο του ποδοσφαίρου εξαπλώθηκαν διάφορα κινήματα, με μαζικές ενέργειες που αρκετές φορές ωστόσο δεν έχουν αντιμετωπιστεί από όλους τους εμπλεκόμενους το ίδιο. Με την κίνηση να γονατίζουν οι ποδοσφαιριστές έδειξαν ξεκάθαρα την διάθεσή τους πως ο ρατσισμός δεν έχει χώρο στα σπορ ωστόσο και αυτό κάποιοι το ακολουθούν και κάποιοι αρνούνται να το κάνουν. Χρόνια ολόκληρα, λίγες μέρες πριν την ημέρα μνήμης των θυμάτων των πολέμων στην Βρετανία στις 11 Νοεμβρίου, υπάρχει η συμβολική κίνηση με το να φορούν όλοι το σήμα της παπαρούνας το περίφημο Poppy.
Και αυτό όμως κάποιοι έχουν αρνηθεί να το φορέσουν και μπήκαν στο στόχαστρο μάλιστα, όπως ο ιρλανδός ποδοσφαιριστής Μακλέιν, που ξεκαθάρισε το 2016 ότι δεν θεωρεί σωστό να φοράει το σήμα αυτό όταν η χώρα του είναι μία από αυτές που έχουν πληγεί από την βρετανική πολιτική και στρατιωτική τακτική απέναντι της. Στοχοποιήθηκε και ουσιαστικά για ένα διάστημα απομονώθηκε, μέχρι που το ίδιο πράγμα αποφάσισαν να κάνουν κι άλλοι. Και ήταν απόλυτό δικαίωμά τους!
Αντίστοιχα κατά καιρούς είχαμε περιπτώσεις παικτών που αρνήθηκαν να φορέσουν φανέλες που περιείχαν στοιχηματική διαφήμιση όπως ο Κανουτέ την εποχή που αγωνιζόταν στην Σεβίλλη. Και πάλι τότε, 15 χρόνια πίσω μάλιστα, είχε ξεσηκωθεί η κοινή γνώμη αλλά σε τελική ανάλυση έγινε αποδεκτό πως εφόσον οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του δεν του το επέτρεπαν όφειλαν όλοι να το κάνουν αποδεκτό!
Φτάσαμε στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα για να συζητάμε ακόμα τα αυτονόητα. Ταυτόχρονα όμως έχω την αίσθηση πως όσο περνάνε τα χρόνια ενώ θεωρητικά έπρεπε να γίνεται πιο ανεκτική η κοινωνία σε επιλογές που κάνουν οι συνάνθρωποί μας, μέσα από ένα πλαίσιο γενικότερου καθωσπρεπισμού, δεν διστάζει ο κόσμος να δείχνει μονίμως με το δάχτυλο και να επικρίνει τις αποφάσεις. Για την ακρίβεια τις προσωπικές αποφάσεις που παίρνει κάθε άνθρωπος στη ζωή του, φτάνει η κίνηση που πραγματοποιεί να μην ενοχλεί και παραβιάζει τα δικαιώματα του άλλου.
Βλέπουμε λοιπόν, να επικρίνεται κάποιος επειδή δεν θέλει να φορέσει κάτι ή να γονατίσει ή να σηκώσει την γροθιά του. Βλέπουμε κάποιους να δαιμονοποιούνται επειδή αποδοκιμάζουν επειδή σφυρίζουν ή επειδή δεν συμφωνούν με κάτι που συμβαίνει. Δικαίωμα του καθενός είναι να ενεργεί όπως θέλει φτάνει και πάλι η κίνηση του και η απόφασή του να μην δημιουργεί πρόβλημα στους υπόλοιπους και να μην αντιβαίνει γιατί το ξεχνάμε μερικές φορές αυτό και το νόμο και να γίνεται επικίνδυνος! Δηλαδή πίνω όσο θέλω παίρνω το αυτοκίνητο μου και ξεκινάω να οδηγώ ανάποδα στη λεωφόρο Συγγρού, δεν είναι δικαίωμά μου ούτε κάποιους καταπατά τα δικαιώματα μου!
Το να μην θέλει όμως ένας ποδοσφαιριστής να φορέσει μία φανέλα που μπορεί να γράφει κάτι το οποίο είναι εναντίον στα πιστεύω του, είναι μία απόφαση. Καλή απόφαση, κακή απόφαση, αλλά απόφαση και πάνω σε αυτό μετά ο καθένας αντιμετωπίζει τις όποιες συνέπειες υπάρχουν! Δεν μπορεί όμως να θέλουμε ελεύθερη έκφραση, δεν μπορεί να θέλουμε να υποστηρίξουμε μειονότητες και ανθρώπους που πλήττονται, αλλά ταυτόχρονα να μη σεβόμαστε τα πιστεύω ή τις αντιλήψεις των άλλων! Θέλει κάποιος να πάει στην εκκλησία; Είναι δικαίωμα του να το κάνει! Θέλει κάποιος να μην πάει; Πάλι δικαίωμα του είναι.
Η βασική έννοια της Δημοκρατίας είναι πάνω απ’ όλα, ο σεβασμός στην μοναδικότητα και στην διαφορετική άποψη, κίνηση, σκέψη! Όταν όλα γίνονται για να υπάρχει ελευθερία επιλογών δεν μπορούμε και να έχουμε «τιμοκατάλογο» στο τι είναι και τι δεν είναι καλή επιλογή! Ούτε ο καθένας να γίνεται κριτής των πάντων, κυρίως όλων των άλλων χωρίς ποτέ να κοιτάει τη δική του καμπούρα! Αυτό ας το έχουμε πάντα υπόψη μας!
