γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Το ότι ο Γιούργκεν Κλοπ θα είναι στον πάγκο της Λίβερπουλ για επιπλέον δύο χρόνια, έως το 2026, δίνει την δυνατότητα στον οργανισμό να αναπνεύσει με ανακούφιση και στον ίδιο να ολοκληρώσει τον τρίτο κύκλο του στο Άνφιλντ δημιουργώντας πλέον συνθήκες για να μπορεί ο σύλλογος να προχωρήσει και μετά από αυτόν σε στέρεο έδαφος. Η παραμονή του είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε μεταγραφή ή ανανέωση κάποιου ποδοσφαιριστή!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η εικόνα της ομάδας εναντίον της Βιγιαρεάλ εξηγούσε πολλά την Τέταρτη το βράδυ! Ήταν η ιστορία του πώς ο Τιάγκο έφτασε να περικλείει την ανάπτυξη και την ωρίμανση της Λίβερπουλ του Κλοπ. Ο τρόπος που ήρθε αυτή η νίκη προερχόταν από την μαεστρική καθοδήγηση του Ισπανού που έτρεξε περισσότερο από οποιονδήποτε αλλά είχε και 94% ακρίβεια στις πάσες του! Πόσο αστεία ακούγονται πλέον, μετά από έναν χρόνο, κάποια πράγματα, που έλεγαν και έγραφαν στο νησί πως ο Τιάγκο δεν ταιριάζει στον τρόπο παιχνιδιού της Λίβερπουλ και... καθυστερεί την ανάπτυξη!
Αυτή είναι η τρίτη έκδοση είδη που φτιάχνει ο Κλοπ στο Άνφιλντ. Η πρώτη ομάδα που πήγε στον τελικό του Champions League, αυτή που υπέστη εκείνη την οδυνηρή ήττα από τη Ρεάλ Μαδρίτης το 2018, ήταν αυτή που «λάτρευε» το χάος. Δεν είχε ακόμη απορρίψει αυτό το κλισέ για τον μάνατζέρ του και το χέβι μέταλ ποδόσφαιρό του.
Φυσικά αυτό δεν προέκυπτε από μόνο του, αλλά η ίδια η ομάδα έδινε αυτή την εντύπωση, παίζοντας σε έναν φρενήρη ρυθμό προσπαθώντας να μην σταματήσει ποτέ. Ο ημιτελικός εκείνης της χρονιάς του 2017 – 18 κόντρα στην Ρόμα στο Άνφιλντ είναι το καλύτερο παράδειγμα! Η Λίβερπουλ προηγήθηκε στο σκορ με πέντε γκολ διαφορά 5-0 και συνέχιζε να κυνηγάει ένα έκτο. Αποτέλεσμα ήταν οι «τζιαλορόσι» να μειώσουν 5-2 αφήνοντας ανοιχτή τη πιθανότητα ανατροπής.
Η δεύτερο ομάδα ήταν αυτή που επέστρεψε στον τελικό την επόμενη χρονιά και έφυγε με πιο ευτυχισμένες αναμνήσεις, και το έκανε αξιοποιώντας αυτό το χάος. Μια ομάδα που ώριμα πλέον μπορούσε να επιλέξει και να διαλέξει τις στιγμές της απελευθερώνοντας τη δύναμη και την ενέργεια. Ήταν η ομάδα που πλέον διεκδικούσε εκείνο το πρωτάθλημα που μπορεί να χάθηκε στην επική μάχη των ‘98-97 με τη Σίτι αλλά της έμαθε πολλά. Πλέον είχε πάψει να τρέχει ανεξέλεγκτα σε σκόπιμες, ακαταμάχητες εκρήξεις, αλλά το έκανε σε ξεχωριστές περιπτώσεις όπως εκείνη η μαγική βραδιά κόντρα στη Μπαρτσελόνα, στο Άνφιλντ. Την επόμενη χρονιά ώριμη πλέον πλήρως, ξεκίνησε την κούρσα προς το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια, κατακτώντας 26 νίκες στα πρώτα 27 παιχνίδια της σεζόν αφήνοντας τη σκόνη της στους αντιπάλους.
Το περσινό στραπάτσο των δύο μηνών του Φεβρουαρίου και του Μαρτίου, με εκείνο το απίστευτα ανεξήγητο σερί των έξι εντός έδρας ηττών ήταν ένα ηχηρό χαστούκι αλλά ταυτόχρονα μια μεταμφιεσμένη ευλογία! Ο ίδιος ο Κλοπ ήξερε τη στιγμή που σώθηκε η χρονιά με την συμμετοχή στο Champions League πως χρειαζόταν να αλλάξει προσέγγιση στον τρόπο που η ομάδα διαχειρίζεται τα συναισθήματα μέσα στο γήπεδο!
Έτσι μέσα στη σεζόν βλέπουμε πως θα γίνει η τρίτη ομάδα της Λίβερπουλ που σε πέντε χρόνια θα φτάνει στον τελικό του Champions League - το μόνο που πρέπει να κάνει, τελικά, είναι να μην χάσει το προβάδισμα με δύο γκολ την επόμενη εβδομάδα - αλλά εννοιολογικά το καταλαβαίνει κάποιος άμεσα πως διαφέρει από τις δύο προκατόχους της. Αυτή η Λίβερπουλ ορίζεται περισσότερο από τον έλεγχο παρά από το χάος, περισσότερο από την υπομονή παρά από το ανελέητο τρέξιμο και πρεσάρισμα.
Χρειαζόταν αυτές τις αρετές απέναντι στη Βιγιαρεάλ, μια ομάδα της οποίας η ρομαντική περιπέτεια να φτάσει έως αυτό το στάδιο δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να συγχέεται με την επιθυμία πως ερχόταν να κάνει φίλους τώρα που είναι εδώ. Η ομάδα του Έμερι έπαιξε όπως ακριβώς έπρεπε να παίξει για να μπορέσει να περιορίσει την ζημιά και το έκανε εξαιρετικά απλά η τωρινή πλέον, Λίβερπουλ ήξερε πως έπρεπε να περιμένει. Έπρεπε να σκεφτεί. Έπρεπε να προσαρμοστεί. Έπρεπε να έχει και τύχη όταν η σέντρα του Τζόρνταν Χέντερσον βρήκε σε πόδι και έγινε γκολ ώστε να σπάσει το φράγμα και μετά έπρεπε να χτυπήσει ξανά, σχεδόν ακαριαία, προτού ο Ουνάι Έμερι να έχει την ευκαιρία να επιδιορθώσει τη διαρροή στο «κίτρινο υποβρύχιο»! Χρειάστηκαν 2 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα για να έρθει ένα δεύτερο γκολ, το οποίο ουσιαστικά κάνει δύσκολη ως εικόνα την ανατροπή στη ρεβάνς
Υπάρχουν λίγοι μέσοι στην Ευρώπη που ταιριάζουν καλύτερα σε αυτό το έργο από τον Τιάγκο. Αυτός είναι τόσο πολύτιμος όσο το κάθε ένα από τους σταρ της επίθεσης. Κάθε πάσα του έκανε κάτι: Άλλαζε τη γωνία επίθεσης ή ανακούφιζε την πίεση ή ανεβοκατέβαζε ταχύτητα. Το να προσπαθεί κάποιος να καταλάβει μόνο αναλύοντας αριθμούς το πόσο σημαντικός είναι ένας ποδοσφαιριστής στο γήπεδο, σημαίνει ότι χάνεις το νόημα. Είναι σαν να αγοράζεις μπογιά για βάψιμο στον τοίχο, προσπαθώντας μετά να βάψεις πάνω σε έναν καμβά!
Οι κινήσεις του Τιάγκο μέσα στο γήπεδο δεν είναι απλώς ένας half που τρέχει και πασάρει αλλά πινελιές σε ένα έργο τέχνης! Κάθε κίνηση που κάνει μετατρέπει την εικόνα σε λίγο πιο καθαρή, καθεμία πάσα είναι σαν μια υπογραφή από μια ιδιοφυΐα εν ώρα εργασίας.
Αυτή η εκδοχή της ομάδας που έχει φτιάξει πλέον ο Κλοπ. Έφτασε να διεκδικεί τους τέσσερις τίτλους έχοντας κατακτήσει ήδη τον έναν, ξέροντας πότε πρέπει να επιταχύνει, πότε να κυνηγήσει, πότε να πίεση, πότε να ηρεμήσει και πότε να περιμένει! Και ακόμα δεν την έχει ολοκληρώσει την διαδικασία της μετάλλαξης.
Ηρεμία με την οποία πάγωσε το παιχνίδι, διατηρώντας πλέον το σκορ, στον ημιτελικό της Τετάρτης απέχει πάρα πολύ από το ξέφρενο ποδόσφαιρο του 2018, ωστόσο πλέον, άμα κάποιος διαπιστώσει πως μέσα στη σεζόν η Λίβερπουλ έχει κρατήσει 30 φορές το μηδέν στην άμυνα της, του γίνεται αντιληπτό ξεκάθαρα πως αυτή η ομάδα είναι μία (πολύ υψηλότερης κλάσης) διαφορετική ποδοσφαιρική εκδοχή!
Έχω την αίσθηση πως και ο ίδιος ο Κλοπ διαπιστώνοντας τι πάει να φτιάξει, δεν θα ήθελε να το αφήσει τόσο εύκολα το 2024 και σίγουρα έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του, στην απόφαση παραμονής για άλλα δύο χρόνια.
