γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Με τα τελευταία αρνητικά αποτελέσματα να δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για αμφισβήτηση του Τσάβι, τώρα είναι η στιγμή να στηριχθεί ακόμη περισσότερο το πρότζεκτ που μοιάζει μονόδρομος για την επιστροφή στις επιτυχίες αλλά και τις αξίες του συλλόγου!
Ποιος να το 'λεγε αλήθεια σε εμάς τους...40 something αλλά η αλήθεια είναι ότι οι νεότερες γενιές μεγάλωσαν με τη βεβαιότητα, μη σας πω με τη...νομοτέλεια, της παρουσίας της Μπαρσελόνα στα πολύ προχωρημένα στάδια του Champions League! Μια ομάδα που ήταν αγαπητή ακόμη και στα χρόνια, και ήταν πάρα πολλά, που δεν είχε κατακτήσει ούτε μια φορά τον σημαντικότερο ευρωπαϊκό τίτλο, τα κατάφερε μόλις το 1992 για πρώτη φορά, είδε την τροπαιοθήκη της να γεμίζει και τη δημοφιλία της να εκτοξεύεται στα χρόνια του Λιονέλ Μέσι! Και εμείς την είδαμε τόσες πολλές φορές σε ημιτελικούς και νικηφόρους, κατά κανόνα, τελικούς που τη συνηθίσαμε, πόσω μάλλον οι πιτσιρικάδες που έτσι την έμαθαν, έτσι την έζησαν!
Και είναι ακριβώς αυτή η...δεύτερη γεμάτη λάμψη ζωή, κι ας λέει το τραγούδι ότι...δεν έχει, των "μπλαουγκράνα"που με αφορμή την απουσία τους από το πάρτι των ημιτελικών όχι μόνο σε Champions αλλά και σε Europa League στο οποίο υποβιβάστηκαν και από το οποίο, μετά πολλών επαίνων, αποκλείστηκαν, φουντώνει τη συζήτηση! Συζήτηση μονοθεματική που τρέφεται ακόμη περισσότερο από τα αρνητικά αποτελέσματα και σε επίπεδο Primera Division, το ερώτημα που τίθεται είναι κάτι σαν..."μήπως τελικά δεν είναι ο Τσάβι αυτός που θα καταφέρει να οδηγήσει την Μπάρτσα στη νέα, αντιστοίχως επιτυχημένη με το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, εποχή;" Και είναι η πρώτη φορά σε αυτή τη νέα εποχή που, όχι για όλους αλλά σίγουρα για αρκετούς, η απάντηση δε μοιάζει ούτε αβίαστη ούτε εύλογη, τώρα είναι που έχει μεγαλύτερη αξία να δοθεί εκ των έσω πιο δυνατή, σταθερή και αδιαπραγμάτευτη από ποτέ!
Και να δοθεί όχι με...βιάση, με βάση τις διαδοχικές εντός έδρας αποτυχίες, τρεις σερί ήττες στο γήπεδό της δεν είχε γνωρίσει ΠΟΤΕ στην ιστορία της η ομάδα, ούτε καν με βάση τις επιτυχίες που προηγήθηκαν, 46 βαθμούς σε 21 παιχνίδια πρωταθλήματος, 2.2 βαθμούς ανά ματς μετρά το Xaviball, 17 βαθμούς σε 12 ματς, 1.4 βαθμούς κατά μ.ο. οι φετινές επιδόσεις με Κούμαν! Να δοθεί με βάση τη μεγάλη εικόνα, τις ποδοσφαιρικές αρχές που διέπουν το club από την εποχή του μεγάλου Γιόχαν Κρόιφ, με αναφορά ακόμη και σε αυτό το...υπερφίαλο "η Μπαρσελόνα δεν μπορεί να αρκείται στο να κερδίζει, πρέπει να κερδίζει με ωραίο ποδόσφαιρο" που είπε όχι ακριβώς εν βρασμώ αλλά πιθανότατα...πάνω στον αναβρασμό ο ίδιος ο 42χρονος προπονητής! Να δοθεί με βάση το απώτερο μέλλον περισσότερο και λιγότερο το εφήμερο του χθες, του σήμερα ή του αύριο!
Η Μπαρσελόνα πέρασε πολλά τον τελευταίο καιρό, παραδόξως ο "ιπτάμενος", υπό την έννοια του ότι βρισκόταν μονίμως πάνω στο δικό του...συννεφάκι χωρίς μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα, Ολλανδός που βρέθηκε στην άκρη του πάγκου της δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα αλλά μάλλον το...σύμπτωμα! Μια διοίκηση ανίκανη έως και επικίνδυνη πήρε όλες τις λανθασμένες έως και καταστροφικές αποφάσεις, κατάφερε να "διώξει" μέχρι και το Λιονέλ Μέσι, έδιωξε κυρίως ακόμη και τα όποια ψήγματα ποδοσφαιρικού, οικονομικού και...διαχειριστικού ορθολογισμού είχαν απομείνει! Στη...λαίλαπα Μπαρτομέου ανέλαβε να βάλει τέλος ο Ζοάν Λαπόρτα, το έγραφα τότε, τώρα το φωνάζω με όλη μου τη δύναμη, η πρόσληψη του Τσάβι, από την πρώτη στιγμή σε επίπεδο συμβολισμού και...έμπνευσης του κοινού, τώρα πια μπορώ να το πω σχεδόν με βεβαιότητα, και σε επίπεδο αγωνιστικού σχεδιασμού και προγραμματισμού ήταν ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στους Καταλανούς εδώ και χρόνια!
Και είναι τουλάχιστον αστείο να στέκεται κανείς σε αυστηρά αριθμητικές συγκρίσεις, 54% το ποσοστό επιτυχίας του Τσάβι, 59% αυτό του Κούμαν στον πάγκο της ομάδας, το ποδόσφαιρο είναι μέγεθος μετρήσιμο αλλά ΟΧΙ ΜΟΝΟ με αριθμούς, ιδίως όταν συζητάμε για τόσο μεγάλα αλλά και ιδιαίτερα, ας μη γελιόμαστε, μεγέθη! Μετριέται και με την καρδιά, αν βρεθεί κάποιος φίλος της Μπαρσελόνα που να μην αισθάνεται καλύτερα με την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία και με ό,τι...εισπράττει από τα τεκταινόμενα στον αγωνιστικό χώρο κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον! Μετριέται και με το μυαλό, η μέθοδος, η λογική, η στόχευση στον τρόπο παιχνιδιού τώρα πια, επιτέλους, βγάζει νόημα, η ανερμάτιστη...πορτοκαλί περίοδος φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινή! Μετράει, στο τέλος της ημέρας, και η ελπίδα, η προοπτική που γεννιέται στο χορτάρι και ανεβαίνει στην εξέδρα σε μια σχέση τόσο ισχυρή όσο και αμφίδρομη!
Και είναι ακριβώς αυτό το "δούναι και λαβείν" που ζωντανεύει σιγά σιγά και πάλι! Όταν ο φίλαθλος βλέπει τον...υπέργηρο Ντάνι Άλβες να αγωνίζεται σαν έφηβος και να έχει και την αυτοπεποίθηση, έστω και με δόση υπερβολής, να δηλώνει: "είναι τυχερή η Ρεάλ που δε φορμαριστήκαμε νωρίτερα!"....Όταν ο φίλαθλος βλέπει το φευγάτο Ντεμπελέ να θυμίζει μετά από...αιώνες τον παλιό καλό, στην Ντόρτμουντ, εαυτό του...Όταν βλέπει τον Ομπαμεγιάνγκ να είναι σίγουρα ένας...άλλος, κι ας μη ζει σε παράνοια, από αυτόν που περιέφερε το σαρκίο του κοντά δυο χρόνια τώρα στην Άρσεναλ...Όταν βλέπει στο πρόσωπο του Πέδρι τον ηγέτη της επόμενης μέρας...Όταν βλέπει τους Γκάβι, Φερράν Τόρρες, Ανταμά Τραορέ να έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους και τη Ρεάλ να ζει σκηνές από τα προσεχώς υποφέροντας στο θριαμβευτικό πέρασμα της Μπαρσελόνα από τη Μαδρίτη με το εντυπωσιακό 4-0...Όταν βλέπει όχι μόνο τον...αναμενόμενο Φρένκι Ντε Γιονγκ αλλά ακόμη και τον τόσο ξένο στις συνήθειες της ομάδας, συνεπώνυμό του, Λουκ να είναι καθοριστικός...Τότε ναι, ο φίλαθλος βλέπει το δρόμο που ανοίγεται μπροστά και όχι τον...τοίχο!
Στραβοπατήματα όπως εσχάτως, δύσκολες βραδιές, βραδιές που με τους αυτοματισμούς και τις σταθερές στο παιχνίδι να μην έχουν ακόμη γίνει κτήμα των ποδοσφαιριστών ώστε το...κεφάλι τους να μένει τόσο καθαρό όσο χρειάζεται υπό την πίεση των γεγονότων, της περίστασης, της συγκυρίας, θα έρθουν κι άλλες! Έγιναν σε χρόνο...συμπυκνωμένο πολλά βήματα πίσω για να είναι απλή υπόθεση η εκτόξευση προς τα εμπρός! Πολλές φορές όμως, μη σας πω τις περισσότερες, η υπερανάλυση δε βοηθάει! Το...πακέτο Μπαρσελόνα με τον Τσάβι στο τιμόνι στις καλές και στις κακές στιγμές του σφύζει από υγεία, πρέπει να είναι κανείς κακεντρεχής για να μην το παραδεχθεί! Και είναι ακριβώς αυτή η υγεία που ναι μεν δεν εγγυάται αλλά σίγουρα καθιστά εξόχως πιθανή την επιτυχία! Αρκεί να επικρατήσει νηφαλιότητα και ψυχραιμία στα...κέντρα των αποφάσεων, όπως η Ρώμη, έτσι και η Βαρκελώνη, δε χτίστηκε σε μια μέρα!
www.bnsports.gr
