γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Για τα δεδομένα της στήλης καιρό είχαμε, η αλήθεια είναι, να...καταφύγουμε σε κινηματογραφικές αναφορές, το...εκρηκτικό δεύτερο ημίχρονο της αναμέτρησης της Ατλέτικο μας έβαλε και πάλι στα γνωστά μονοπάτια! Κι αυτό γιατί, ποδοσφαιρικά μιλώντας, ομολογώ πως το...χάος του "Μετροπολιτάνο" ήταν ό,τι πλησιέστερο στην εξαιρετική μεταφορά στo "πανί" της μάχης μεταξύ Άγγλων και Σκωτσέζων στο Φόλκερκ, στο επικό ιστορικό δράμα "Braveheart", έχω δει τα τελευταία χρόνια! Η στιγμή που οι δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις, εφορμώντας η μία προς το μέρος της άλλης, συναντιούνται στο πεδίο, από τις πιο εντυπωσιακές και απαιτητικές σκηνές αυτού του είδους, ήταν που μου ήρθε αυτομάτως στο μυαλό...when all hell broke loose που λένε και οι φίλοι μας στο Νησί, όταν έγινε ο κακός χαμός επί το ελληνικότερο μετά από το τάκλιν του Φελίπε στο Φόντεν και το χτύπημα - δήλωση προθέσεων που το συνόδευσε!
Κι αν τα όσα έγιναν στο χορτάρι με οδήγησαν στο εξαιρετικά πετυχημένο σκηνοθετικό πόνημα, το μακρινό 1995, του Μελ Γκίμπσον, τα όσα ακολούθησαν στην ανάλυση των γεγονότων αλλά και την ανταλλαγή απόψεων επ' αυτών με οδήγησαν στο επίσης, για τα δικά του μέτρα, εξαιρετικά πετυχημένο σκηνοθετικό και σεναριακό πόνημα, το πολύ πιο μακρινό 1969, του Νίκου Φώσκολου! "Ορατότης μηδέν" ήταν ο τίτλος της ταινίας, το πεδίο της μάχης ήταν τα ναυτιλιακά γραφεία και οι δικαστικές αίθουσες, ο αγώνας ήταν όχι για την ελευθερία αλλά για την απόδοση δικαιοσύνης! Μελ Γκίμπσον, μην έχοντας απολύτως τίποτα να ζηλέψει αν με ρωτάτε, ήταν ο μεγάλος Νίκος Κούρκουλος και αφορμή για το ταξίδι τόσο πίσω στο χρόνο η ατάκα που ταιριάζει γάντι, στα δικά μου μάτια, στα δύο στρατόπεδα, Ατλέτικο και αντιΑτλέτικο, που για μια ακόμη φορά δημιουργήθηκαν και τρώγονται μεταξύ τους..."ΌΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ!"
Με λίγα λόγια αρκετά, enough is enough, basta ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το! Σε καμία περίπτωση δε βγάζω την ουρά μου απ' έξω, κι εγώ έχω πέσει, και μάλιστα σχετικά προσφάτως, στην παγίδα αυτής της ανούσιας και ατέρμονης συζήτησης γύρω από το...αντιαισθητικό ποδόσφαιρο του Τσόλο Σιμεόνε και των έως και "κατάπτυστων", για πολλούς, μεθόδων του! Μοιάζει να γίνεται κάτι σα μόδα αυτού του τύπου η διαδικτυακή, κυρίως, συζήτηση, μη σας πω...το διαδικτυακό μαλλιοτράβηγμα, με τους υποστηρικτές του Αργεντινού από τη μία και τους haters από την άλλη να σκίζουν τα ρούχα τους, οι μεν υπερασπιζόμενοι τα ιερά και τα όσια του Cholismo, οι δε κατακεραυνώνοντας το κάθε άλλο παρά ελκυστικό στο μάτι ποδοσφαιρικό προϊόν που παράγουν οι ομάδες του, δηλαδή η εξής μία Ατλέτικο Μαδρίτης! Μια συζήτηση που εξελίσσεται ολοένα και περισσότερο σε τύπου...αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας και εμένα τουλάχιστον με έχει κουράσει αφόρητα!
Θαυμαστής της δουλειάς του Σιμεόνε δεν ήμουν και δε θα υπάρξω ποτέ, η φιλοσοφία του με βρίσκει κάθετα αντίθετο, οι "ροχιμπλάνκος" του πολλές φορές με εκνευρίζουν με το παιχνίδι τους, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τόση...καταστροφική μανία, γιατί τόσο λίγος, ελάχιστος χώρος για δημιουργία στο μυαλό του! Δυσκολεύομαι να εντοπίσω τους καθαρά ποδοσφαιρικούς, αγωνιστικούς λόγους για τους οποίους κάποιος θα επιλέξει, θα οδηγηθεί τέλος πάντων, να υποστηρίξει τον ίδιο και το δημιούργημά του, αλλά εδώ κρύβεται και όλη η ουσία του πράγματος! Ο Σιμεόνε, κατ'επέκταση σε μεγάλο βαθμό και η ίδια η Ατλέτικο, ή, αντιστρόφως, η Ατλέτικο και κατ' επέκταση και ο ίδιος ο Σιμεόνε έχουν ΟΠΑΔΟΥΣ! Και ποιος είπε αλήθεια, αν το έκανε πλανάται πλάνην οικτρά, ό,τι ο οπαδός κινείται, διαμορφώνει άποψη και αποφασίζει με βάση την, ποδοσφαιρική εν προκειμένω, λογική; Το συναίσθημα είναι που τον καθοδηγεί, το συναίσθημα είναι αυτό που πολλές φορές εξωραϊζει στα μάτια του πρόσωπα και καταστάσεις, το συναίσθημα είναι που βάζει αυτομάτως απέναντί του όποιον δε συμμερίζεται την αγάπη και το πάθος του!
Όποιο επιχείρημα κι αν χρησιμοποιήσει κανείς, όσα στοιχεία κι αν παραθέσει, ό,τι παράδειγμα κι αν επικαλεστεί τον οπαδό δεν πρόκειται να τον πείσει να αλλάξει τις απόψεις του! Και όσο το...debate διεξάγεται, με διαφορετικό παιχνίδι ως αφορμή κάθε φορά, μεταξύ ΟΠΑΔΩΝ της Ατλέτικο και του προπονητή της από τη μία και απλών έως και φανατικών ποδοσφαιρόφιλων από την άλλη, αυτή είναι 99 φορές στις 100 η περίσταση, άκρη δεν πρόκειται να βγει! Και δεν υπάρχει και κανένας λόγος στ' αλήθεια να βγει άκρη! Στο περιβόητο τώρα πια..."δεν μπορώ να το βλέπω αυτό το ποδόσφαιρο" η απάντηση είναι πολύ απλή...ΜΗΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ! Στο "γιατί παίζει έτσι με όλους αυτούς τους παικταράδες;" ακόμη πιο απλή...γιατί έτσι θέλει! Στο "ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να πετύχει με διαφορετική, πιο επιθετική φιλοσοφία!" εύλογο και αβίαστο, αποστομωτικό το...τι καλύτερο από δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, δύο Γιουρόπα Λιγκ, δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ να πετύχει με την Ατλέτικο, σπαθιά να καταπιεί;
Αυτός είναι, ας το πάρουμε απόφαση, ο Σιμεόνε και δεν αλλάζει! Κι όχι απλά δε χρειάζεται, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξει! Αν οι Γκουαρντιόλα και Κλοπ αυτού του κόσμου είναι το Γιν ο Αργεντινός είναι το Γιανγκ! Και η παρουσία του απολύτως απαραίτητη για την ποδοσφαιρική αρμονία! Γιατί ακόμη κι αν δε θέλουμε να το παραδεχθούμε το ποδόσφαιρο που όλοι αγαπάμε χωρίς τους Σιμεόνε και τους Μουρίνιο που αγαπάμε...να μισούμε θα ήταν αφόρητα βαρετό! Για να εκτιμήσεις την ελκυστική στο μάτι έως και εκλεπτυσμένη πρόταση της Σίτι, για να θαυμάσεις την άμεση, ορμητική, αιχμηρή φιλοσοφία της Λίβερπουλ βοηθάει πολύ να έχεις κάτι τελείως διαφορετικό για να τις αντιπαραβάλλεις! Κι αν θέλετε να μιλήσουμε με καθαρά ψυχαγωγικούς όρους, θέαμα στη λευκή ισοπαλία της Ατλέτικο με τη Σίτι το βράδυ της Τρίτης δεν είδαμε αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω, εγώ τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι, ότι...χορτάσαμε! Χορτάσαμε ένταση, ενέργεια, ορμή, οργή, μέταλλο, συγκρούσεις, ζήσαμε μια...περιπέτεια! Και πετυχημένη κινηματογραφική, όπως φαίνεται και ποδοσφαιρική, περιπέτεια χωρίς δυνατό "κακό" στο cast δεν υπήρξε ποτέ! Ας είναι ο Σιμεόνε ο "κακός" του ποδοσφαίρου!
www.bnsports.gr
