γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Η Ρεάλ Μαδρίτης αφήνει εκτός Champions League την Παρί Σεν Ζερμέν και επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πως τα χρήματα σε αυτή την διοργάνωση δεν παίζουν τον ρόλο που οι περισσότεροι πιστεύουν. Ο Καρίμ Μπενζεμά «γράφει» ιστορία και οι Μαδριλένοι κερδίζουν κάτι παραπάνω από μία πρόκριση. Τον σεβασμό και την παραδοχή όλων που έκαναν το λάθος να υποτιμήσουν μία από τις πιο «βαριές» φανέλες στην ιστορία του ποδοσφαίρου!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Έχω βαρεθεί κάθε χρόνο να με ρωτούν πριν ξεκινήσει το Champions League ή και μετά την κλήρωση των ομίλων, ποια θα είναι η ομάδα που τον Μάιο θα πάρει το τρόπαιο. Κάθε χρόνο η ίδια ερώτηση και κάθε χρόνο η ίδια απάντηση. Ή μάλλον… καμία απάντηση. Αρνούμαι να απαντήσω ποια θα κατακτήσει τον τίτλο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, είτε ερωτηθώ τον Αύγουστο, είτε τα Χριστούγεννα, είτε σήμερα.
Διότι κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα είναι η Λίβερπουλ ας πούμε σε τρεις μήνες από τώρα. Ουδείς μπορεί να προβλέψει έναν τραυματισμό και κανένας δεν μπορεί να πει δεδομένα πως επειδή οι «κόκκινοι» διεκδικούν τώρα τρεις τίτλους, θα έχουν την δύναμη να το κάνουν και για τις υπόλοιπες 100 ημέρες. Μιλάμε για τρεις διοργανώσεις και διόλου τυχαίο δεν είναι πως κάτι τέτοιο συμβαίνει για πρώτη φορά μετά το 1983-84.
Ταυτόχρονα, αυτή η τάση να απομένουν κάποιοι τον τίτλο του Champions League από το καλοκαίρι εξαιτίας των μεταγραφών που έκανε μία ομάδα ή εξαιτίας της πορείας που διέγραφε μέχρι και το πέρας των έξι πρώτων αναμετρήσεων, επίσης με ξεπερνούσε.
Διότι αν κάποιος ήξερε τι θα γινόταν στο τέλος της εκάστοτε σεζόν, τότε σίγουρα δεν θα μιλούσαμε για ποδόσφαιρο. Αυτό μάλιστα αποτελεί και ένα χαρακτηριστικό δείγμα πως ο κόσμος δεν μαθαίνει από όσα βλέπει κάθε χρόνο και πως όσους παίκτες και να αγοράσει κάποιος, κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει μία προσωπικότητα, ακόμη και αν αυτή βρίσκεται από πριν στην ομάδα ή έχει έρθει ως ελεύθερη μεταγραφή.
Ταυτόχρονα, το ποδόσφαιρο είναι στιγμές για να μπορέσεις να φτάσεις μακριά. Αρκεί ένα καλό ή αντιστοίχως ένα κακό ημίχρονο, ώστε να θριαμβεύσεις ή να βιώσεις ένα ανεπανάληπτο κάζο. Το έπαθε η Μπαρτσελόνα στο Άνφιλντ, το έπαθε η Παρί Σεν Ζερμέν στο Καμπ Νόου και αφού δεν έμαθε από το μάθημά της, το ξανά έπαθε στην Μαδρίτη.
Όλα αυτά επειδή δεν άλλαξε πολιτική. Ναι, πήρε ποδοσφαιριστές αλλά ποιος είπε στους Παριζιάνους που θέλουν διακαώς το τρόπαιο πως δεν μπορούν να το κατακτήσουν αν ένα καλοκαίρι αποφασίσουν να δαπανήσουν λιγότερα χρήματα από τους υπολοίπους;
Μεγαλύτερη απόδειξη επάνω σε αυτό, από όσα έλαβαν χώρα στο Ρεάλ Μαδρίτης – Παρί Σεν Ζερμέν άλλωστε, δεν υπάρχει και ούτε θα μπορούσε να υπάρξει. Η πρόκριση της Ρεάλ είναι τεράστια, αναλογικά με την εξέλιξη των 150 πρώτων αγωνιστικών λεπτών από τα δύο ματς αθροιστικά, αλλά από εκεί και πέρα οι Μαδριλένοι ξέρουν τον τρόπο.
Ποτέ δεν μπορείς να βγάζεις εκτός συζήτησης για τον τίτλο μία ομάδα με τέτοιου είδους φανέλα και από την άλλη δεν μπορείς να θεωρείς πως μία ομάδα που παίζει με 11 να επιτίθενται και έξι να αμύνονται, είναι δυνατόν να έχει τύχη σε αυτή την διοργάνωση.
Διότι αυτό ακριβώς είναι η Παρί Σεν Ζερμέν. Η μπάλα χάνεται, πέντε βάζουν τα χέρια στη μέση και αποδεικνύουν με τον αποκλεισμό τους πως αυτό το «τερατούργημα» ούτε ταιριάζει, ούτε μπορεί να προοδεύσει στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Όσον αφορά την ομάδα του Κάρλο Αντσελότι και τον προπονητή τον ίδιο, το θετικό της υπόθεσης σε αυτό το σύνολο είναι πως σχεδόν όλοι είχαν ξαναζήσει μία τέτοια βραδιά στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου.
Γνώριζαν τις συνθήκες και η εικόνα τους ματς στο 1-1, έδινε την αίσθηση πως η Ρεάλ τουλάχιστον θα στείλει το ματς στην παράταση. Οι Γάλλοι «πάγωσαν», πέταξαν λευκή πετσέτα και δεν έθεσαν στο χορτάρι ούτε μία σταλιά από τον ποδοσφαιρικό τους εγωισμό.
Απλώς ανέμεναν μία έμπνευση του Λιονέλ Μέσι ή μία φαντεζί κίνηση του Νεϊμάρ για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Και δεν καταλάβαιναν πως αμφότεροι δεν είναι στο επίπεδο που χρειάζεται για το Champions League. Για τον πρώτο είναι λυπηρό αλλά η ιστορία «γράφεται» μπροστά μας και για τον δεύτερο, που έκανε μόλις τρεις επαφές με την μπάλα από το 2-1 και έπειτα, είναι γνωστό πως δεν διαθέτει ηγετική προσωπικότητα.
Πόσο μάλλον όταν απέναντι βρίσκεται ο Λούκα Μόντριτς. Ακόμη ένα παράδειγμα του ότι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ή δεν ζυγίζει σωστά τα πράγματα, όταν πριν από τέσσερα χρόνια έπαιρνε την Χρυσή Μπάλα και αρκετοί τον αμφισβητούσαν. Έναν ποδοσφαιριστή που την ίδια σεζόν οδήγησε την Κροατία στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου και ήταν καθοριστικός στο τρίτο σερί Champions League της ομάδας του σε συλλογικό επίπεδο.
Ο μόνος που επί της ουσίας πάλεψε για την Παρί μέχρι τέλους ήταν ο Εμπαπέ. Σκόραρε και τα δύο γκολ της στις δύο συναντήσεις με την Ρεάλ, του ακυρώθηκαν άλλα τόσα και αν αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει γύρω του, ίσως χθες αντίκρισε στο Μπερναμπέου το μέλλον του. Εκεί πρέπει να πάει, εκεί υπάρχει ένας οργανισμός που έχει τον τρόπο να υποστηρίξει το ταλέντο του.
Για να συνοψίσουμε όμως, και εγώ πιστεύω πως Ρεάλ είναι δύσκολο να πάρει τον τίτλο στο Παρίσι φέτος, αλλά έχω μάθει να μην την υποτιμώ ποτέ και να την μετράω πολύ σοβαρά σε οποιαδήποτε συζήτηση γίνεται στην εν λόγω διοργάνωση. Άλλωστε, πολλά από τα κεφάλαια θριάμβων της, είναι γραμμένα από τα δάκρυα όσων την υποτίμησαν…
www.bnsports.gr
