γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
41 χρόνια ακριβώς από το τραγικό δυστύχημα της Θύρας 7 το ελληνικό ποδόσφαιρο ζει και πάλι μαύρες μέρες, αφού ένα 19χρονο παιδί δολοφονήθηκε επειδή απάντησε στην ερώτηση...»τι ομάδα είσαι;»!
Σχετικά Άρθρα
Αν υπήρχε τιμωρία γι’ αυτό που έγινε το 1973 η τραγωδία μπορεί να μην είχε συμβεί!
«Δεν γίνεται να ξεχάσεις αυτές τις εικόνες»: Ο Νίκος Βαμβακούλας συγκλονίζει στο BN Sports για την τραγωδία της Θύρας 7 (video)
Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 1981 όταν 21 νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε ότι εξελίχθηκε, και παραμένει ακόμη, ως η πιο μαύρη μέρα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου! Έχασαν τη ζωή τους ασφυκτιώντας υπό την πίεση του πλήθους, που τους συνέθλιψε πάνω στις κλειστές καγκελόπορτες της Θύρας 7 του σταδίου «Γ.Καραϊσκάκης»! Το μόνο που ήθελαν ήταν να βγουν έξω για να πανηγυρίσουν και να τρέξουν κοντά στα ινδάλματά τους, τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, που είχαν πετύχει τεράστια νίκη με το εκκωφαντικό 6-0 επί της ΑΕΚ! Μια μέρα θριάμβου για τους «ερυθρόλευκους» μετατράπηκε σε μέρα ανείπωτης οδύνης για όλη την Ελλάδα, αφού 21 νέοι άνθρωποι «έφυγαν» άδικα εξαιτίας της εγκληματικής αμέλειας των υπευθύνων που δεν άνοιξαν τις πόρτες εγκαίρως!
Τότε, πριν από 41 χρόνια ακριβώς, ήταν η εγκληματική αμέλεια των υπευθύνων που οδήγησε στο κακό, σήμερα, πριν από λίγες ημέρες για να είμαι ακριβής, ήταν εγκληματίες του κοινού ποινικού Δικαίου που λειτουργώντας με... πρόσχημα τις οπαδικές προτιμήσεις, τις δικές τους και του Άλκη, έκοψαν το νήμα της ζωής του άτυχου 19χρονου! Κι όμως, ακόμη κι αν πρόκειται για μια αποτρόπαια πράξη για την οποία είναι ικανοί μόνο άνθρωποι «χαλασμένοι» στο μυαλό και στην ψυχή είναι και πάλι η αμέλεια που δεν μπορεί παρά να μπει στο κάδρο, αμέλεια της Πολιτείας, αμέλεια των ίδιων των ομάδων, αμέλεια των δημοσιογράφων, αμέλεια ακόμη και των, όχι και τόσο πολλών, υγιών φιλάθλων μέσα στους Συνδέσμους!
Γιατί ας μη γελιόμαστε, όλοι μας με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο βαθμό που στο κάθε κομμάτι του παζλ που λέγεται ποδόσφαιρο αναλογεί, έχουμε τις ευθύνες μας! Πρώτη και «καλύτερη» η Πολιτεία που έπρεπε να δει την ελληνική κοινωνία να κλονίζεται συθέμελα για να ασχοληθεί, οι έφοδοι στους Συνδέσμους και τα ευρήματα, τι ευρήματα δηλαδή, για πολεμοφόδια μιλάμε, που κάνουν το γύρο των καναλιών και μόνο θλίψη προκαλούν, όχι έκπληξη! Θλίψη που έπρεπε να χάσει τη ζωή του ένα 19χρονο παιδί για να θυμηθούμε, για να ασχοληθούμε με τους εγκληματικούς θύλακες που λειτουργούν... υποδυόμενοι τις οργανώσεις οπαδών. Δεν είναι τέτοιες όλες οι περιπτώσεις, αλλά δυστυχώς είναι πολλές!
Και λειτουργούν αν όχι υπό την σκέπη, σίγουρα σε αρκετές περιπτώσεις υπό την ανοχή των ίδιων των ομάδων, οι διοικήσεις των οποίων δεν ξέρουν ή και δε θέλουν να ξέρουν τι ακριβώς συμβαίνει, τη στιγμή πάντως που και οι ίδιες, οι περισσότερες σίγουρα, λειτουργούν με τη λογική του ισχυρού, ή αλλιώς, του εκφοβισμού! Γιατί πώς αλλιώς μπορεί κανείς να ερμηνεύσει το ότι συνεδριάσεις, διοικητικά συμβούλια και διαβούλια, εκλογές ακόμη και ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις διεξάγονται εδώ και χρόνια υπό την όχι και τόσο διακριτική παρουσία «μπράβων» απολύτως διατεθειμένων και προετοιμασμένων για οποιουδήποτε είδους σύγκρουση χρειαστεί! Προφανώς τέτοιου είδους πρακτικές δεν συγκρίνονται με δολοφονικές ενέργειες, όταν, όμως, ως ποδόσφαιρο δίνεις χώρο στη βία, δεν μπορείς να πέφτεις από τα σύννεφα όταν η βία αυτή κλιμακώνεται και φτάνει, κάποια στιγμή, να κοστίζει και ανθρώπινες ζωές!
Και κάπως έτσι φτάνουμε και στις ευθύνες ημών των δημοσιογράφων. Έχω πολλές φορές τσακωθεί με συναδέρφους για τους προκλητικούς πηχυαίους τίτλους, αλλά και τα άρθρα που, εμμέσως πλην σαφώς, τουλάχιστον υποδαυλίζουν τη βία. Καταλαβαίνω το επιχείρημα «αν ο άλλος δεν το έχει μέσα του κανένα άρθρο και κανένας τίτλος δε θα τον οδηγήσει σε εγκληματικές πράξεις», αλλά ρωτάω, κι αν το έχει; Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια κι εμείς να καταλάβουμε ότι συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός τόσο τοξικού περιβάλλοντος, γιατί τέτοιο είναι αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου, βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας!
Βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας ως άνθρωποι που αγαπάμε τον αθλητισμό, ως γονείς και ως επαγγελματίες! Αρκεί να αναλογιστούμε πόσο μεγάλο ή μικρό ρόλο έχουμε παίξει κι εμείς, σε «αγαστή» συνεργασία με την Πολιτεία και τις ίδιες τις ομάδες, στο να αισθανόμαστε σήμερα, ολοένα και πιο συχνά, έως και φόβο όταν καλούμαστε να δώσουμε το «παρών» σε κάποιο, όποιο, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία, γήπεδο για να κάνουμε απλά τη δουλειά μας! Δεν είναι άλλωστε και λίγα τα περιστατικά επιθέσεων σε δημοσιογράφους, είναι πολύ περισσότερα, αλλά ελάχιστα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Περιστατικά φραστικών επιθέσεων, ακόμα και... τραμπουκισμού!
Αλλά κανένα δεν είναι τόσο σοκαριστικό, τόσο τραγικό και τόσο εξοργιστικό όσο η δολοφονική επίθεση σε ένα 19χρονο παιδί! Ένα παιδί που βγήκε βόλτα με τους φίλους του και έχασε τη ζωή του επειδή απλά απάντησε στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι»! Ένα παιδί για το οποίο σήμερα θρηνούν γονείς, συγγενείς και φίλοι επειδή απλά έτυχε να αγαπάει το ποδόσφαιρο! Πριν από 41 χρόνια ακριβώς 21 νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας εγκληματικής αμέλειας των υπευθύνων που δεν άνοιξαν τις πόρτες, πριν από λίγες ημέρες ένα 19χρονο παιδί έχασε τη ζωή του ΚΑΙ εξαιτίας εγκληματικής αμέλειας των υπευθύνων που δεν έκλεισαν τις πόρτες... στη ΒΙΑ!
www.bnsports.gr
