γράφει : Άλκης Τσαβδαράς
Περάσαμε απλά στην επόμενη ημέρα. Έτυχε να συνδυαστεί με την αλλαγή της χρονιάς. Το 2022 χρειάζεται μεγαλύτερη δεκτικότητα απ’ όλους μας, ώστε να καταφέρουμε τη συνύπαρξη των δύο βασικών συστατικών της ζωής: της χαράς και της λύπης!
Γράφει ο Άλκης Τσαβδαράς
Για πόσα δευτερόλεπτα, λεπτά ή ώρες, μπορούμε να... κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, με μία γιορτινή έξοδο Πρωτοχρονιάς; Με ευχολόγια για το νέο έτος, με ελπίδα για κάτι καλύτερο το 2022, με σκοπό το κάτι παραπάνω στη ζωή μας. Είναι γεγονός πως η εποχή που περνάμε δεν είναι και η πιο εύκολη των τελευταίων ετών. Σίγουρα οι παλαιότεροι έχουν γευτεί πιο πλούσιες στιγμές, τέτοιες περιόδους, είτε εντός είτε εκτός συνόρων. Όσο περισσότερο, όμως, αναπολούμε τα παλιά καλά χρόνια, τόσο χάνουμε το μομέντουμ, την εικόνα του τώρα. Και σε τελική ανάλυση, το κάθε καρέ είναι που έχει σημασία.
Ο Covid-19 έβαλε τάκλιν στα χριστουγεννιάτικα σχέδια ή αυτά του ρεβεγιόν. Αρκετός κόσμος λυπήθηκε για την ακύρωση των γιορτινών τραπεζιών, το... μπλοκ στα νυχτερινά κέντρα ή αν ο ίδιος ή η ίδια βρέθηκαν θετικοί στον κορονοϊό, για το γεγονός ότι πέρασαν οι συγκεκριμένες στιγμές... ανεκμετάλλευτες. Τι πάει να πει ανεκμετάλλευτες; Δεν νοείται τέτοια έκφραση στη ζωή ενός ανθρώπου; Κάθε δευτερόλεπτο είναι... αξιοποιήσιμο. Κάθε «κλικ» μένει χαραγμένο. Ακόμα κι’ αν αυτό περιλαμβάνει γκρίνια του στιλ «ωχ κόλλησα, γιατί εγώ» ή ένα κράμα ενθουσιασμού μίας πετυχημένης ντρίμπλας του Τόμας Μίλερ, με ένα κάρφωμα του Γιάννη στο Μιλγουόκι: «wow, πόσο ωραία περνάω την Πρωτοχρονιά στο Ντουμπάι».
Χρήσιμο, όχι απαραίτητο, θα ήταν να γνωρίζετε το έργο του Jeff Foster. Είναι ένας από «εμάς», ένας απλός άνθρωπος, ίσως λίγο πιο «φωτισμένος» από τον μέσο όρο. Πέρασε μία δύσκολη περιπέτεια υγείας πρόσφατα, αλλά πλέον συνεχίζει να μας οδηγεί στο... σωστό δρόμο. Σε έναν δρόμο όπου υπάρχουν όλα. Και αυτό είναι το νόημα του κειμένου. Να κατανοήσουμε ότι ΚΑΙ το 2022 θα συνυπάρξουν όλες οι πλευρές. «You need both, joy and sorrow, in order to be whole». Μεταφράζουμε: «χρειάζεσαι αμφότερα, χαρά και λύπη, για να είσαι ολοκληρωμένος».
Η Ναόμι Οσάκα, για να κάνουμε και μία σύνδεση με το 2021, έφτασε στην κορυφή του Τένις με τη «σκοτεινή», τη «μαύρη» πλευρά, να είναι συνεχώς δίπλα της. Η φοβία, η καταπίεση, η κατάθλιψη, τα ξεσπάσματα. Τα άφησε όλα, προσωρινά, στην άκρη για χάρη του αθλητισμού, των επιτυχιών, των τροπαίων. Το απόσταγμα μίας πετυχημένης καριέρας; Ένας «διαλυμένος» άνθρωπος. Στο «διαλυμένος» μπορείτε να τοποθετήσετε όποιο χαρακτηριστικό επιθυμείτε. Τα χαρακτηριστικά που «έκρυψε» τεχνηέντως για να μη φάνουν οι αδυναμίες της. Που λανθασμένα ονομάζονται αδυναμίες, διότι είναι απλά τα ανθρώπινα στοιχεία.
Για το 2022 μία επιθυμητή ευχή του γράφοντα θα ήταν να γίνονται οι «μαύρες» πλευρές του καθενός πιο αποδεκτές, πιο... συνηθισμένες, πιο λογικές, πιο καθημερινές. Δηλαδή, αν στην εποχή του Covid-19, την εποχή των στερήσεων, υποδείξεων, αυστηρών οδηγιών, διαχωρισμών η απάντηση στο «πως είσαι» είναι το «καλά», τότε μένουμε μετεξεταστέοι, συνεχίζουμε απλά το ψεμματάκι. Στον εαυτό μας, όχι στους άλλους. Ζούμε ακόμα στη δική μας «φούσκα» (όχι αυτή του ΝΒΑ), άνευ περιθώριου να εισέλθει η αλήθεια. Ότι χρειάζεται να συνυπάρξουν τα δύο βασικά συστατικά της ζωής, η χαρά και η λύπη, για να προκύπτει η απαιτούμενη ισορροπία.
Εν κατακλείδι, απλά περάσαμε από τη μία μέρα στην άλλη. Τυχαίνει να συνδυάζεται με την αλλαγή μίας χρονιάς. Η ουσία είναι να δεχόμαστε την καθημερινή πρόκληση, να δεχόμαστε τα άσχημα όσο και τα θετικά, να δεχόμαστε τους φτωχούς όσο και τους πλούσιος, να δεχόμαστε τους εμβολιασμένους όσο και τους μη εμβολιασμένους, να δεχόμαστε τους αρχισκόρερ όσο και τους αναπληρωματικούς. Γενικότερα, να γίνουμε πιο δεκτικοί στον κόσμο τον δικό μας, όπως και στον κόσμο του αθλητισμού. Διότι οι κορυφαίοι σταρ των αθλημάτων, είναι και αυτοί άνθρωποι και δικαιούνται μία άσχημη στιγμή, μία λύπη, ένα timeout, ένα lockdown στη δική τους καθημερινότητα. Όλοι το δικαιούμαστε...
