γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Το τέλος του αήττητου σερί της εθνικής Ισπανίας στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου μοιάζει να σηματοδοτεί και το τέλος της αίσθησης ανωτερότητας που με κόπο και, κυρίως, επιτυχίες έχτισαν εδώ και χρόνια οι Ίβηρες!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
«Αν υπάρχουν δύο ή περισσότεροι τρόποι να γίνει κάτι και κάποιος από αυτούς οδηγεί στην καταστροφή, τότε κάποιος θα το κάνει με αυτόν τον τρόπο...», δεν πρόκειται για οδηγό απαισιοδοξίας, όπως καθιερώθηκε, αλλά για τρόπο σκέψης - εργαλείο πρόληψης και αποφυγής λαθών, αυτό τουλάχιστον υποστήριζε ο ίδιος ο Έντουαρντ Μέρφι για τον περίφημο νόμο του περί ου ο λόγος! Νόμο του Μέρφι που με το πέρασμα των ετών τον γνωρίσαμε σε μια πολύ πιο απλοϊκή, ίσως και πολύ πιο εμπορική, μορφή, «Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει»! Νόμο που... γέννησε μια ολόκληρη παραφιλολογία, μια πολύ πλούσια βιβλιογραφία επίσης, ένα κομμάτι της οποίας είναι και ο... όχι και τόσο περίφημος, κάθε άλλο, Νόμος του Ιφρέμ, περί αναγραμματισμού πρόκειται, στο απολύτως αντίθετο άκρο, «Ό,τι μπορεί να πάει καλά, θα πάει»!
Και ήταν αυτός ακριβώς ο αναγραμματισμός - αντικατοπτρισμός, ο κανόνας και η συνέχεια, η συνέπεια των καλών ειδήσεων που χρόνια τώρα, για την ακρίβεια 28.5, από το Μάρτιο του 1993 και μια ήττα στην Κοπεγχάγη από τη Δανία, συνόδευε ή και προέκυπτε από την ίδια την εθνική Ισπανίας! Μια ομάδα που μέτρησε 66 ολόκληρα παιχνίδια, 52 νίκες και 14 ισοπαλίες, χωρίς να λυγίσει σε προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μια ομάδα που λύγισε στη Στοκχόλμη κόντρα στη Σουηδία και μάλιστα με ανατροπή! Ανατροπή του υπέρ της σκηνικού, όπως αυτό διαμορφώθηκε με το γκολ του Σολέρ στο 5ο λεπτό, ανατροπή της οποίας έπεσε θύμα για πρώτη φορά στην ιστορία της στη διοργάνωση, σημειωτέων ότι από το 1934 δίνει παιχνίδια με στόχο το εισιτήριο σε τελική φάση Μουντιάλ!
Και σα να διάλεξαν την... κακιά στιγμή για να πάθουν ό,τι έπαθαν οι Ίβηρες, με την πεποίθηση ότι θα τραβούσαν αυτοί το δρόμο τους μπροστά και εκείνη θα έδινε τη μάχη της δεύτερης θέσης με τη Σουηδία μπήκε η εθνική μας στον όμιλο, περιπλέκονται επικίνδυνα τα πράγματα! Το υποψιαζόμασταν, η αλήθεια είναι, παρά την αξιοπρεπέστατη έως και υπερβατική, αν με ρωτάτε, πορεία τους στο EURO 2020 ότι δεν είναι πια αυτοί που ήταν! Είχαμε λίγο πολύ καταλάβει ότι οι εποχές του 2008, του 2010, του 2012, όταν κυριαρχούσαν ευρωπαϊκώς και παγκοσμίως, είχαν περάσει ίσως και ανεπιστρεπτί, αποδεικνύεται περίτρανα, μέχρι εκεί δεν είχαμε φτάσει ομολογώ, ότι δεν είναι πια αυτοί που ήταν ούτε και στο πολύ πιο πρόσφατο, χωρίς επιτυχίες αλλά με μια... αύρα ακόμη να τους ακολουθεί, παρελθόν! Έχουμε ασχοληθεί σε αυτήν εδώ τη στήλη εκτενώς με την ποιότητα του ποδοσφαιρικού τους δυναμικού που φθίνει μέρα με τη μέρα, φθίνει και είναι πια απολύτως ξεκάθαρο κι αυτή η αίσθηση ανωτερότητας που... έφερε η «φούρια ρόχα», την ένιωθε η ίδια, την εισέπρατταν οι αντίπαλοί της!
Σε αυτό ακριβώς το... σταυροδρόμι συναντήθηκαν, ποδοσφαιρικά οι δρόμοι της ομάδας του Φαν Τ' Σχιπ και της ομάδας του Ενρίκε, κάθε άλλο παρά ευνοϊκή η συγκυρία! Πολύ πιο σύνθετη απ' ό,τι την περιμέναμε μας προκύπτει η κατάσταση στο γκρουπ, οι Σουηδοί απομακρύνονται, οι Ισπανοί πληγωμένοι μεν αλλά σαφώς ανώτεροι ημών, ας μην κοροϊδευόμαστε, λογικά αντέχουν, όχι απλά κινδυνεύει αλλά έως και ναυαγεί πριν καλά καλά...εκτυλιχθεί το πλάνο Κατάρ! Εκτός εάν... εκτός εάν καταφέρουμε δίπλα στην, εκ των ων ουκ άνευ πλέον, νίκη επί των Κοσοβάρων να βάλουμε και μια ακόμη επί των Σκανδιναβών, σε αυτή την περίπτωση και μόνο θα μπορούμε να ελπίζουμε, όχι ακριβώς να αισιοδοξούμε!
Όχι ότι μπορούν πραγματικά να αισιοδοξούν και οι συνεχιστές, ο Θεός να τους κάνει, των Ινιέστα, Τσάβι, Τόρρες, Πουγιόλ, Βίγια και των... λοιπών δυνάμεων, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στον όμιλο! Η επόμενη μέρα για το ισπανικό ποδόσφαιρο είναι ήδη εδώ και είναι σίγουρα χειρότερη από τις προηγούμενες! Αν είχε ένα πράγμα μείνει να συνδέει το σήμερα με το... υπέρλαμπρο χθες ήταν αυτό ακριβώς το αήττητο σερί που... διεκόπη βιαίως στην «Αρένα των Φίλων»! Πέρα από το σημειολογικό του πράγματος, πέρα από την κατάρριψη ενός «μύθου», σε επίπεδο προκριματικών έστω, που ήθελε, και είχε, τους «ρόχας» όχι απλά αήττητους αλλά και...ανίκητους, καταλαβαίνουμε όλοι μας πιστεύω τη διαφορά, σε απολύτως πρακτικό επίπεδο δείχνει , απολύτως ξεκάθαρα, πράγματα! Το status μιας εθνικής ομάδας που σκόρπισε, στην ακμή της, έως και τρόμο στους αντιπάλους, έχει αλλάξει, έχει χαμηλώσει και...θέλει δουλειά πολλή! Όπως στη ζωή έτσι και στο ποδόσφαιρο κύκλοι ανοίγουν, κύκλοι κλείνουν, κάποια στιγμή θα γινόταν κι αυτό! Ως Έλληνες, αντίπαλοί τους στον όμιλο, θα έχουμε να λέμε ότι στο τέλος εποχής των Ισπανών...ήμαστε εκεί! Αν μπορούμε να λέμε ότι ήμαστε εκεί και τους κοιτούσαμε... αφ’ υψηλού, δύσκολο έως απίθανο αλλά όχι αδύνατο, ακόμη καλύτερα!
