γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Τρία χρόνια μετά από τον Κριστιάνο το ισπανικό πρωτάθλημα χάνει και τον Μέσι, χωρίς κανένα από τα δύο μέρη του δίπολου που την γιγάντωσε σε δημοφιλία αλλά και εμπορικότητα η Primera καλείται να βαδίσει, δε θα είναι καθόλου εύκολο, στη νέα εποχή με...νέο φαβορί!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
«Άγγλοι και Αμερικανοί(Η.Π.Α.) είναι δύο λαοί που τους χωρίζει η κοινή τους γλώσσα» είχε πει, και πόσο δίκιο είχε αλήθεια, ο μεγάλος Ιρλανδός κριτικός και θεατρικός συγγραφέας Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, προφανώς δεν ήταν αυτός ο λόγος που κέρδισε Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1925 και Οσκαρ το 1938, μοναδικός μέχρι σήμερα και με τα δύο αυτά βραβεία, αλλά κάλλιστα θα μπορούσε! Κι αυτό γιατί κανείς από τότε, και είναι μακριά αυτό το τότε, δεν έχει καταφέρει να αποδώσει καλύτερα και λακωνικότερα τις διαφορές μεταξύ των δύο αυτών κόσμων εκατέρωθεν του Ατλαντικού, σε απολύτως αθλητικό επίπεδο το χάσμα μεταξύ τους συνοψίζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στη λέξη football! Oι μεν Αμερικανοί επιμένουν να ονομάζουν ακριβώς έτσι, ποδόσφαιρο στα ελληνικά, ένα άθλημα που κατά 90% παίζεται με τα χέρια, κάτι θα ξέρουν ή και όχι, οι Άγγλοι φυσικά βάφτισαν με αυτόν τον όρο το «βασιλιά των σπορ" και πολύ καλά έκαναν, όλοι οι υπόλοιποι, ή σχεδόν, ακολουθήσαμε!
Όπως ακριβώς ακολουθούμε όλοι όσοι αγαπάμε τον αθλητισμό, μακρόθεν ή και από πολύ κοντά ανάλογα με την περίσταση, και τις εμβληματικές μονομαχίες ανά την υφήλιο, τα ομαδικά σπορ έχουν και αυτά, όλοι μας το ξέρουμε, χιλιάδες...προσωπικές αντιπαραθέσεις-αντιπαλότητες που προσδίδουν ενδιαφέρον και μας βοηθούν να ταυτιστούμε με τη μία ή την άλλη πλευρά με κίνητρο το θαυμασμό ή, πολύ απλά, τη συμπάθεια για τον έναν ή τον άλλο...ήρωα! Και όπου ήρωες, για να επιμείνουμε λίγο ακόμη στην αναλογία της εισαγωγής, Τομ Μπρέιντι-Πέιτον Μάνινγκ σε ότι αφορά το αμερικανικό ποδόσφαιρο, ό,τι πιο ενδιαφέρον και συναρπαστικό τα τελευταία χρόνια, ένα δίπολο γεμάτο διακρίσεις και τίτλους, δεν είναι το θέμα μας το αmerican football και δε χρειάζεται περισσότερη ανάλυση! Αντιθέτως, πολύ πιο οικείο αλλά και συναρπαστικό στα δικά μας, ευρωπαϊκά, μάτια το Λιονέλ Μέσι - Κριστιάνο Ρονάλντο, το...δικό μας «γιν και γιάνγκ», δύο αντίθετες και αντίρροπες δυνάμεις που όχι απλά συνυπάρχουν αλλά και αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά φτάνοντας στην απόλυτη αρμονία σύμφωνα με την κινεζική φιλοσοφία, έχασε το γιν το 2018, χάνει τώρα και το γιανγκ η ποδοσφαιρική Ισπανία!
Κι αν η φυγή του Κριστιάνο Ρονάλντο πριν από τρία χρόνια για το Τορίνο και τη Γιουβέντους κλόνισε, αλλά δε...συγκλόνισε, τον κόσμο της Primera Division, δύσκολα μπορεί κανείς να υποστηρίξει, εν είδει πρόβλεψης ακόμη, ότι με την αποχώρηση και του θαυματουργού Αργεντινού το οικοδόμημα θα επιδείξει τις ίδιες αντοχές! Οικοδόμημα που στα χρόνια των δύο, την τελευταία τριετία του ενός, γιγαντώθηκε εμπορικά, από τη σεζόν 2016-17, πρώτη της κεντρικής διαχείρισης, τα τηλεοπτικά έσοδα των ομάδων της ισπανικής Λίγκας κυμαίνονταν γύρω, λίγο κάτω, λίγο πάνω, από το 1.5 δις ευρώ ανά αγωνιστική περίοδο! Στη χορεία των 155-165 εκατομμυρίων κατ' έτος Μπάρτσα και Ρεάλ, από 110 έως 125 η Ατλέτικο, 65-85 για Σεβίλλη και Βαλένθια ανάλογα με τη συγκυρία, λίγο πάνω από τα 40 εκατομμύρια κάθε χρόνο για την τελευταία ομάδα της κατηγορίας! Ποσά που σίγουρα απέχουν παρασάγγας από αυτά της Premier League, ενδεικτικά γύρω στα 110 εκατομμύρια τα τηλεοπτικά έσοδα όχι του πρώτου αλλά του τελευταίου και καταϊδρωμένου στο αγγλικό πρωτάθλημα, αλλά σε κάθε περίπτωση δείχνουν την τάση...ανάπτυξης, ή μήπως...έδειχναν!
Αυτή ακριβώς είναι η περίσταση αν με ρωτάτε, το απτό και απολύτως μετρήσιμο μέγεθος της εμπορικής αξίας καθορίζεται από το ενδιαφέρον, τη δημοφιλία του κάθε πρωταθλήματος, απόντος του Μέσι προφανώς και το πλήγμα θα είναι ισχυρότατο, δε θα είναι το μόνο! Πέρα από το...μαντήλι του μεγάλου Αργεντινού είναι ολοένα και πιο...ακριβοθώρητη, ακόμη και παρόντος του Λίο τα τελευταία χρόνια, η υψηλή ποιότητα θεάματος στην οποία μας είχε συνηθίσει η Πριμέρα, κάτι που οφείλεται προφανώς στην αλλαγή φρουράς-γενιάς των μεγάλων Ισπανών, αυτοί είναι σε τελική ανάλυση η ραχοκοκαλιά της Λίγκας! Φέτος μάλιστα, και δε νομίζω ότι το γράφω για καλό, ίσως και περισσότερο από ποτέ, το 60% των ποδοσφαιριστών του πρωταθλήματος για τη σεζόν 21-22 είναι γηγενείς! Μοιράζονται με λίγα λόγια την καταγωγή με τους Ινιέστα, Τσάβι, Ντάβιντ Σίλβα, Πουγιόλ, Βίγια, Τόρρες αυτού του κόσμου, δυστυχώς όχι και τις ικανότητες, στον ημιτελικό του EURO σταμάτησε η «φούρια ρόχα» ο αντίλογος, μια πιο προσεκτική ματιά βοηθάει σε ψύχραιμα συμπεράσματα!
Από τους 24 ποδοσφαιριστές που αποτελούσαν το ρόστερ της Ισπανίας στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μόνο οι 11 αγωνίζονταν εντός συνόρων, 13 ήταν οι «λεγεωνάριοι», στοιχείο που δύο πράγματα μπορεί να καταδείξει...από τη μία πλευρά ότι η αριθμητική αυτή ισορροπία είναι αποτέλεσμα της μεγάλης ζήτησης που έχουν οι Ισπανοί ποδοσφαιριστές λόγω της ποιότητάς τους, το ακούω, από την άλλη, προς τα εκεί κλίνω περισσότερο, συγχωρήστε με, διαβάζονται οι αριθμοί και ως ενδεικτικοί της πτώσης της Primera σε ότι αφορά επίπεδο και status, σε σημείο τέτοιο που να μην μπορεί να κρατήσει τους κορυφαίους Ισπανούς! Συμπέρασμα που ενισχύεται με μια μικρή, πολύ μικρή αναδρομή στο παρελθόν, πριν από αυτό το 11-13 μέσα-έξω είχαμε 14-9 στο EURO του 2016, 19-4 σε αυτό του 2012 που κατέκτησε πανηγυρικά η «ρόχα», αυτά ήταν τα χρόνια της...θραύσης, και σε επίπεδο ευρωπαϊκών διοργανώσεων, των ισπανικών ομάδων! Και για να επιστρέψουμε στο πιο πρόσφατο παράδειγμα, από τις εθνικές των πέντε μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, προ Μέσι τουλάχιστον, ας μη γελιόμαστε, στην πραγματικότητα ήταν τέσσερα, μόνο οι Γάλλοι είχαν περισσότερους λεγεωνάριους, πολύ περισσότερους, 22 για την ακρίβεια, στο 15-9 οι Γερμανοί, στο 20-4 οι Ιταλοί, στο 22-4 οι Άγγλοι!
Κάνοντας ίσως την ανάγκη φιλοτιμία οι Ισπανοί δείχνουν ξεκάθαρα πρόθεση, τόσο στο κομμάτι των παικτών όσο και σε αυτό των προπονητών, οι 14 από τους 20 που βρίσκονται στη γραμμή εκκίνησης ντόπιοι, να εμπιστευτούν το «εγχώριο προϊόν», οι τρεις «μεγάλοι» επιμένουν...ευρωπαϊκά στην άκρη του πάγκου με ότι αυτό συνεπάγεται, σε εσωστρέφεια περισσότερο παρά σε στρατηγική επιλογή με...παραπέμπει το τοπίο! Και επειδή σαν πολλά μαζεύτηκαν τα αρνητικά για το πρωτάθλημα που όλοι αγαπήσαμε θα κλείσω με νότα θετική! Η απόλυτη αναξιοπιστία της Μπαρσελόνα, η στασιμότητα της Ρεάλ, η σοβαρότητα της Ατλέτικο που δεν μπορεί όμως από μόνη της να κρατήσει την κορυφή της πυραμίδας στα ύψη του παρελθόντος αφήνουν πρόσφορο έδαφος και στους υπόλοιπους όχι να απειλήσουν αλλά σίγουρα να ενοχλήσουν, με την ποιότητα να φθίνει η ανταγωνιστικότητα βλέπω να εκτοξεύεται, περιμένω μικρές, πολύ μικρότερες από το παρελθόν, διαφορές και συναρπαστική εξέλιξη της σεζόν! Όσο για φαβορί, ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα ερχόταν η στιγμή να το...παραδεχθώ ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό, πόσω μάλλον σε γραπτό, πάντα η πρωταθλήτρια δικαιούται αυτόν τον τίτλο, στη συγκεκριμένη συγκυρία η ομάδα του Σιμεόνε τον αξίζει κιόλας! Κι ας είναι, κατά κανόνα τα τελευταία χρόνια, αν τη συγκρίνουμε με Μπάρσα και Ρεάλ, τρέμε Τζορτζ Μπέρναρντ, δυο διαφορετικοί ποδοσφαιρικοί κόσμοι που τους χωρίζει...το ίδιο άθλημα!
www.bnsports.gr
