γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Πριν από 15 χρόνια το ελληνικό πόλο κατάφερε αυτό που ήταν το όνειρό γενιών στο άθλημα, ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση. Η τωρινή φουρνιά μπορεί να πάρει ακόμα και σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και να μην συμβεί αυτά τα παιδιά που κολυμπούν στο Τόκιο, την κληρονομιά του αθλήματος την έχουν τιμήσει!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Στα μέσα της δεκαετίας του '70, τα καλοκαίρια μας στην Αθήνα, μας «έβγαζαν» αναγκαστικά στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Κάθε απόγευμα, από τις πέντε έως το βράδυ, το πρωτάθλημα του πόλο συγκέντρωνε όλα τα βλέμματα. Ήταν οι εποχές της ανίκητης ομάδας του Εθνικού, με τον Ολυμπιακό να τον κοντράρει μάταια κάθε χρόνο. Αλλά και με τον Παναθηναϊκό, την Πάτρα, το Παλαιό Φάληρο, τη Χίο, το Καλαμάκι, την Κέρκυρα. Κόσμος στις εξέδρες, που θα ζήλευε και το ποδόσφαιρο. Και αστέρια πρώτης γραμμής. Ο Κουβεγιετόπουλος, ο Καρολόγος, ο Κώνστας, ο Ιωσηφίδης. Και μετά, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '80, ο Καπράλος, ο Σιταρένιος, ο Σταθάκης, ο Αρώνης, ο Μουδάτσιος. Παράλληλα, η Γλυφάδα άρχισε να «αμφισβητεί» τον Εθνικό με τον Γιαννόπουλο και τον Πάτερο, ενώ και η Βουλιαγμένη από τα μέσα της δεκαετίας και μετά έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα με το παιδί-θαύμα του αθλήματος, τον Γιώργο Μαυρωτά, που τελειώνοντας την καριέρα του, θα είχε πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες! Και στη συνέχεια, ο Καϊάφας, ο Πάτρας, ο Τάσος Παπαναστασίου, ο αείμνηστος Νώντας Σαμαρτζίδης, ο Λούδης, ο Βενετόπουλος, ο Καλακόνας και μετά ο Αφρουδάκης και τα άλλα παιδιά της «γενιάς της Δουνκέρκης»!.
Η υδατοσφαίριση ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ευρωπαϊκοί αγώνες. Χωρίς διακοπή και χωρίς ανάσα κάθε καλοκαίρι. Πραγματικοί αθλητές, που κάλυπταν τις ατελείωτες ώρες προπόνησης μετρώντας πλακάκια. Με υποτυπώδεις εγκαταστάσεις, χωρίς βοήθεια από την πολιτεία, που έσπευδε όμως να στείλει τηλεγράφημα και να έχει εκπρόσωπο στο αεροδρόμιο ύστερα από κάθε επιτυχία. Και μετά πάλι τίποτα.
Ο χειμώνας έβρισκε τους αθλητές μόνους και έρημους. Με τα οδοιπορικά «ξεχασμένα» πολλές φορές. Και όμως, θαρρείς πως αυτά τα προβλήματα έβγαζαν μέσα από τους πολίστες κάθε ικμάδα δύναμης και αυταπάρνησης.
Τα παιδιά του πόλο το έχουν αυτό στο αίμα τους. Αθλητές υψηλής στάθμης, θα μπορούσαν οι περισσότεροι να έπαιρναν τον εύκολο δρόμο στα σπορ. Ένα συμβόλαιο σε μικρή ομάδα στο ποδόσφαιρο θα έδινε σε οποιονδήποτε από αυτούς πολύ περισσότερα χρήματα από όσα παίρνει ο σταρ της ομάδας! Ή, αν είχαν ασχοληθεί με το μπάσκετ στις αρχές της δεκαετίας του '90, τότε που ο θρίαμβος του '87 απογείωσε τα κασέ, πολλοί από αυτούς που πάλεψαν με τα κύματα σαν τον Οδυσσέα, θα είχαν βρει την Ιθάκη τους πανεύκολα! Αυτό γενικά θα ισχύει για κάθε εποχή και για κάθε φουρνιά που επιλέγει να παίξει πόλο, αντί να δοκιμάσει τα λεγόμενα πιο δημοφιλή αθλήματα. Όμως θέλει κότσια να μπορείς να διαλέξεις έναν δρόμο στον οποίο οι άλλοι δυσκολεύονται!
Η ομάδα του 2004 πλησίασε σε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, αλλά δεν έμελλε να έρθει! Εκείνοι οι αγώνες ανήκαν στο άθλημα που μας κάνει περήφανους στο νερό, αλλά το μετάλλιο ήρθε από την γυναίκεια ομάδα που ήταν πραγματικά σπουδαία και έκανε εκπληκτική εμφάνιση!
Ένα χρόνο αργότερα ωστόσο, η Εθνική ομάδα Ανδρών έκανε επιτέλους το όνειρο τόσων γενεών πραγματικότητα, ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση! Σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπως έγινε και το 2015…
Η επιτυχία «γεννήθηκε» μέσα από την τρέλα κάποιων ανθρώπων για το άθλημα. Ο Γιάννης Γιαννουρής στη Βουλιαγμένη, με την υποδειγματική πολιτική και τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο, το αξέχαστο 1997 στο ΟΑΚΑ κόντρα στη Ρόμα, ο Δημήτρης Μαυρωτάς στο Φάληρο, παλαιότερα ο αείμνηστος ο Μάκης Γελιδής στον Εθνικό, ο μεγάλος Στάμενιτς στον Ολυμπιακό, η Χίος, τα Χανιά, η Πάτρα , καθώς και οι συνοικιακές ομάδες, όπως ο Πανιώνιος και ο Ηλυσιακός…
Στο πόλο, η διάσπαση των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, και κυρίως εκείνη της Γιουγκοσλαβίας, δημιούργησε μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας στο ψηλό... σκαρφάλωμα. Μαζί με την Ουγγαρία, που είναι διαχρονικά η μεγάλη Κυρία του σπορ, η Κροατία, η Σερβία, η Ρωσία, η Ιταλία, η Ισπανία, αλλά και το Μαυροβούνιο, ξεκινούν πάντα ως φαβορί για μετάλλια. Στην εξίσωση μπαίνουν Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Αυστραλία και κατά καιρούς πετάγονται και διάφορες άλλες ομάδες που δεν υπολογίζουμε συχνά.
Εδώ και 20 χρόνια ανήκουμε και εμείς σε αυτό το τιμ κάτι που μέχρι το 1991 ήταν θαύμα… Η συνεχόμενες παρουσίες από το 1964 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, με εξαίρεση μόνο το Μόντρεαλ το 1976, μόνο τυχαίο γεγονός δεν είναι με το πόση δουλειά έχει γίνει σε αυτό το άθλημα στην χώρα μας. Η όγδοη θέση το 1984 στο Λος Άντζελες ήταν για την εποχή μια πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά η ομάδα συνεχίσει να μεγαλώνει. Το 1996 στην Ατλάντα βγήκε έκτη και στην Αθήνα πλησίασε το μετάλλιο, μένοντας τέταρτη το 2004. Το 2016 η ομάδα ήταν και πάλι στην εξάδα στο Ρίο. Το μετάλλιο του 2015 στο παγκόσμιο πρωτάθλημα μας είχε γεμίσει με αισιοδοξία, αλλά μην τρελαθούμε πως η έκτη θέση ήταν αποτυχία, γιατί στην χώρα μας την έχουμε αυτή την παράνοια!
Τους αδελφούς Αφρουδάκη, τον Χατζηθεοδώρου, τον Μάζη, τον Βλοντάκη, τον Θεοδωρόπουλο, τον Σχίζα, τον Ντόσκα, τον Δεληγιάννη, τον Βουλγαράκη τον Σάντα, καθώς και τον τερματοφύλακα Γιώργο Ρέππα, που ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία, αφού ήταν γεννημένος το 1974, οι οποίοι πήραν εκείνο το μετάλλιο με τις οδηγίες του Σάντρο Καμπάνια το ελληνικό πόλο τους έχει κατατάξει ψηλά!
Είναι αυτοί που έκαναν τα νεότερα παιδιά να συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να επιτύχουν και αυτά την υπέρβαση, κατακτώντας εκείνο το μετάλλιο στο Μόντρεαλ, σαν σήμερα το 2005.
Ακριβώς 10 χρόνια αργότερα, η Εθνική ομάδα πήρε ξανά μετάλλιο σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα. Πλέον ο Χρήστος Αφρουδάκης είχε πάρει στις πλάτες του την ομάδα και μαζί του ήταν ο Φλέγκας κάτω από τα δοκάρια και οι Φουντούλης, Μυλωνάκης, Δερβίσης, Γεννηδουνιάς, Ποντικέας, Δελακάς, Μουρίκης, Κολόμβος, Γούνας, Γαλανόπουλος και ο Άγγελος Βλαχόπουλος που εξελίχθηκε στο αστέρι της τωρινής ομάδας. Ο Θοδωρής Βλάχος ,τότε στα 46 του χρόνια, οδηγούσε το «καράβι» σε μία πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία και είναι αυτός και τώρα μετά από ότι έχει πετύχει σε συλλογικό επίπεδο θέλει να μπορέσει να φτάσει την ομάδα σε ένα ολυμπιακό μετάλλιο!
Ο Σκοτ Πεν έγραφε στο (θαυμάσιο και γεμάτο συμβολισμούς) βιβλίο του «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» πως χρειάζεται να έχεις γεννηθεί με πολύ πείσμα και να είσαι οπλισμένος με ατελείωτη πίστη στον εαυτό σου για να μην πας από την πεπατημένη, αλλά από εκεί που δεν συνηθίζουν οι πολλοί!
Επειδή λοιπόν τίποτα δεν έρχεται τυχαία, ανεξάρτητα αν αυτή η φουρνιά υπό τον Θοδωρή Βλάχο και πάλι όπως το 2015 και αυτά τα παιδιά ο Ζερδεβάς που κλέβει την παράσταση, ο αρχηγός Φουντούλης που είναι αληθινά ηγετική φυσιογνωμία, ο Γενηδουνιάς που και αυτός ωρίμασε, ο Σκουμπάκης, ο Καπότσης, ο Παπαναστασίου, ο Γκιουβέτσης, ο Αργυρόπουλος και οι πιο παλιοί όπως ο Δερβίσης, ο Μουρίκης, ο Κολόμβος και ο Βλαχόπουλος πάρουν ή όχι μετάλλιο, το άθλημα τους χρωστάει ένα ευχαριστώ.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες άλλωστε, που λαμβάνουν χώρα στο Τόκιο, αυτή χαρισματική φουρνιά ξεκίνησε με μία ιστορική νίκη επί της Ουγγαρίας, «τρόμαξε» την Ιταλία και θα μπορούσε να την κερδίσει, «διέλυσε» τη Νότιο Αφρική και τις Ηνωμένες Πολιτείες και ώρα θα κληθεί να αντιμετωπίσει το Μαυροβούνιο για την είσοδο στην τετράδα.
Και μαζί όλοι μας εκείνοι οι παλαβοί που μαζευόμασταν Ιούλιο μήνα τη δεκαετία του '70 στο Ζάππειο, για να δούμε από κοντά τα παιχνίδια του πιο δύσκολου ομαδικού σπορ στον πλανήτη!
www.bnsports.gr
