Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: ήταν ή δεν ήταν πέναλτι (που δεν ήταν) το EURO μας έδωσε δυο φιναλίστ που άξιζαν και με το παραπάνω να είναι εκεί έχοντας την πιο σταθερή εικόνα σε όλη τη διοργάνωση! Κανείς δε λέει ποτέ ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα δίκαιο άθλημα ακριβώς γιατί είναι παιχνίδι. Και αυτό που σου στερεί σήμερα δεν στο δίνει κάποια στιγμή αλλά σε αυτό τον παρονομαστή έχει βρεθεί η Αγγλία πολλές φορές στο παρελθόν!
Σχετικά Άρθρα
ΕΘΝΙΚΗ ΙΤΑΛΙΑΣ: Oι «ατζούρι» φλέρταραν με την… τραγωδία, τη λύση έδωσε η «Θεία Κωμωδία»!
Ευνοήθηκε για πρώτη φορά από αυτογκόλ η Αγγλία, σε όλα τα EURO που έχει συμμετάσχει!
EURO 2020, Αγγλία - Δανία 2-1 (παρ.): Και όμως η Αγγλία θα παίξει τελικό! Ούτε η Δανία μπόρεσε να τη σταματήσει (video)
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Σε εκείνο που ελάχιστοι μπορούν να διαφωνήσουν είναι πως σπάνια βλέπουμε στις μεγάλες διοργανώσεις τις δύο καλύτερες ομάδες του τουρνουά, να φτάνουν στον τελικό. Και αυτό από μόνο του μας δίνει το δικαίωμα να λέμε πως αυτή η διοργάνωση, που καθυστέρησε ένα χρόνο για να διεξαχθεί, στις γενικές γραμμές ήταν ακριβοδίκαιη!
Η Αγγλία για πρώτη φορά έχει παρουσιαστεί τόσο σοβαρή και τόσο συμπαγής σε μία μεγάλη διοργάνωση εδώ και δεκαετίες γι’ αυτό άλλωστε και βρίσκεται σε έναν τελικό… κάτι που δεν είχε καταφέρει από το 1966 και μετά. Επειδή ακούω διάφορα, για ποδοσφαιριστές που ήταν μεγαλύτερης κλάσης στο παρελθόν και όμως δεν τα κατάφεραν τα «λιοντάρια» να πάνε μέχρι το τέλος, σας πληροφορώ πως μου είναι αδιάφορη η σύγκριση! Έχω ξαναπεί πως το 1966, ένας από τους μεγαλύτερους αρθρογράφους όλων των εποχών στο αγγλικό ποδόσφαιρο, ο David Miller υποστήριζε πως είναι άδικο να βιώνουν κάτι ο Στάιλς, ο Μπολ, ο Γουίλσον και ο Πίτερς που δεν έζησαν κολοσσοί όπως ο Μόρτενσεν, ο Στάνλεϊ Μάθιους, ο Λόουτον, ο Τομ Φίνει. Έλα όμως που αυτοί το πέτυχαν ενώ οι άλλοι είχαν βιώσει τη ντροπή της ήττας από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το 1950, στο Μπέλο Οριζόντε της Βραζιλίας;
Πλέον 55 χρόνια αργότερα αυτοί που έλεγε τότε ο Miller, πως είναι δυνατόν να παίζουν τελικό, είναι θρύλοι και στο ενδιάμεσο κάνεις άλλος δεν τους πλησίασε μέχρι αυτά τα παιδιά του Σαουθγκέιτ τώρα! Δεν τα κατάφεραν λοιπόν ενδιάμεσα, σε αυτές τις πεντέμισι δεκαετίες, ο Κίγκαν, ο Ρόμπσον, ο Χοντλ ο Μπαρνς, ο Λίνεκερ, ο Σίρερ, ο Γκασκοιν ο Οοουεν, ο Τζέραρντ, ο Μπεκαμ, ο Λαμπαρντ, ο Τερι, ο Σκοουλς, ο Φέρντιναντ, ο Σίμαν, ο Ασλει Κόουλ και ο Ρούνεϊ ωστόσο ποιος λέει πάλι πως το ποδόσφαιρο είναι μαθηματικές εξισώσεις; Δεν προκύπτει πουθενά, το ένα και ένα ότι μας κάνει δύο, ακριβώς γιατί μια ομαδική διάκριση εξαρτάται από σειρά εξωγενών παραγόντων!
Ο Γκαρεθ Σαουθγκέιτ πιστώνεται όλη τη δουλειά γι’ αυτό που έχει συμβεί. Δεν είχε ποτέ το όνομα του Φάμπιο Καπέλο, ούτε την αύρα του Σβεν Γκόραν Έρικσον και καλά καλά δεν ήταν η πρώτη επιλογή το καλοκαίρι του 2016 να διαδεχθεί τον Χότζον όταν έφυγε μετά το στραπάτσο στο EURO της Γαλλίας και τον αποκλεισμό της Αγγλίας από την Ισλανδία! Ο Σαμ Αλαρντάις ήταν η επιλογή της ομοσπονδίας και η θητεία του κράτησε μόλις ένα παιχνίδι μετά το αλήστου μνήμης κάζο που έπαθε, όταν τον «έστησε» μία εφημερίδα! Έτσι ήρθε ο υπηρεσιακός Σαουθγκέιτ που αποφάσισε να πορευτεί με το δικό του πιστεύω, να αγνοήσει τα γραφόμενα στις εφημερίδες που παραμένουν πολύ σημαντικές στον κοινωνικό περίγυρο της Βρετάνιας, προτιμώντας να αποτύχει με τις δικές του ιδέες παρά να προσπαθήσει να κοπιάρει κάτι που θα άφηνε ικανοποιημένους τους ανθρώπους της ομοσπονδίας!
Πέντε χρόνια μετά, έχοντας πάει την Αγγλία για πρώτη φορά στα ημιτελικά του παγκοσμίου κυπέλλου από το 1990, και έχοντας κάνει μία αξιοπρεπέστατη παρουσία στο πρώτο Nations League τώρα θα οδηγήσει την Κυριακή την Εθνική Αγγλίας στον πρώτο τελικό από το 1966. Ήδη γίνεται κουβέντα για το εάν πρέπει να πάρει τον τίτλο του ιππότη και να γίνει κι αυτός σερ όπως κάποτε ο Αλφ Ράμσεϊ ή αργότερα ο Μπόμπι Ρόμπσον.
Νομίζω στο δικό του μυαλό πολύ περισσότερο αυτό που μετράει είναι να μπορέσει σε λίγες μέρες να κάνει την Αγγλία πρωταθλήτρια Ευρώπης, κάτι που με βάση την εικόνα της στο τουρνουά θα δικαιούται απόλυτα. Το νοητικό χειρόφρενο το οποίο κατέβηκε μετά την εμφατική επικράτηση επί των Γερμανών, μπορεί να αποδειχθεί για όλα τα επόμενα χρόνια καταλυτικό για το πως θα εξελιχθεί το ποδόσφαιρο σε εθνικό επίπεδο στην Αγγλία. Είναι πλέον βέβαιο πως η Αγγλία σε κάθε διοργάνωση θα μπορεί να ξεκινήσει πραγματικά ως πρωταγωνίστρια και όχι γιατί γινόταν συζήτηση ιστορικά σε όλες τις προηγούμενες φορές για το εάν μπορεί ή όχι να τα καταφέρει! Όπως μπόρεσε Ισπανία να αποτινάξει οριστικά και αμετάκλητα την ταμπέλα του loser το 2008 με την παρουσία της στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κατακτώντας τον τίτλο.
Αυτό που κατάφερε πάνω απ’ όλα ο Σαουθγκειτ είναι να δώσει πολλές ευκαιρίες στα νέα παιδιά και αυτά του το ανταπέδωσαν. Αυτή η ομάδα δεν φοβάται μέσα στο γήπεδο, κάτι που την διαφοροποιεί πάρα πολύ από εκείνες που είχαν όλους τους σούπερ σταρ που αναφέραμε νωρίτερα, οι οποίοι όμως «πάγωναν» στην ιδέα πολλές φορές πως θα έπρεπε να υπερπηδήσουν ένα υψηλό εμπόδιο! Και κυρίως όταν έβλεπαν απέναντι τους την Γερμανία!
Ένα άλλο πολύ σημαντικό κομμάτι που κάνει ξεχωριστή αυτή την εθνική Αγγλίας σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν όσο μεγάλα ονόματα και αν είχε, είναι πως απλώνεται πολύ περισσότερο η αξία και η ποιότητα στο ρόστερ: Ενώ κάποτε το 1990 ή το 2004, ή το 2012 μπορεί οι βασικές επιλογές να είχαν μεγάλα χαρτιά από πλευράς συμμετοχών και ποιότητας όσο προχωρούσε έβλεπες κενό στον πάγκο…
Μετά τους πρώτους 12, 14 υπήρχε μεγάλο κενό ενώ τώρα προχωράς και φτάνεις ακόμα και στο 17, στο 18 και πάλι βλέπεις ότι υπάρχουν αξιόλογοι ποδοσφαιριστές που μερικοί απ’ αυτούς δεν παίρνουν ούτε λεπτό συμμετοχής! Αυτό είναι αποτέλεσμα όλης της εμπειρίας των προηγούμενων ετών που οι Άγγλοι από το 2017 και μετά, σε κάθε ηλικιακό γκρουπ κατάφεραν να πάρουν τίτλους και σε παγκόσμιο επίπεδο και σε ευρωπαϊκό. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και τώρα είναι εκεί στην αποστολή!
Το καλό κλίμα που επικρατεί και φαίνεται, στα αποδυτήρια στον πάγκο κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών, στα βίντεο που ανεβάζουν στα social media οι παίκτες, αποδεικνύει πως το συγκεκριμένο γκρουπ είναι μία γροθιά. Ακόμα ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε η Αγγλία από τη δεκαετία του 80 και μετά σε κάθε μεγάλη διοργάνωση που βρέθηκε. Εδώ, όπως και το 2018 στη Ρωσία, αυτοί που αποτελούν την αποστολή είναι όλοι μαζί με κοινό στόχο και σκοπό! Ίσως η μόνη φορά που ήταν κάτι παρόμοιο ήταν η ομάδα που πήγε στην Ιταλία για το παγκόσμιο κύπελλο του 1990 και γι’ αυτό άλλωστε έφτασε μέχρι τα ημιτελικά.
Εάν μετά από όλα αυτά κάποιος δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικό τελικά έχει αποδειχθεί αυτός ο τόσο χαμηλών τόνων άνθρωπος που είναι ο Γκάρεθ Σαουθγκέιτ, δεν έχει μάλλον καταλάβει ποια είναι η δουλειά ενός ομοσπονδιακού τεχνικού. Δεν χρειάζεται να έχει ούτε τις περγαμηνές ενός πολύ μεγάλου τεχνικού σε συλλόγου ούτε χρειάζεται να έχει δουλέψει στις καλύτερες ομάδες για να μπορέσει να τρέξει ένα τέτοιο project. Αυτή η Αγγλία έχει σφραγίδα του προπονητή της και για πρώτη φορά δικαιούται να ονειρεύεται. Και το κυριότερο μπορεί να πιστεύει και σε ένα καλύτερο μέλλον.
