γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Φλαμανδοί και Βαλόνοι, οι μεν στο βόρειο τμήμα της επικράτειας και ολλανδόφωνοι, οι δε στο νότιο τμήμα και γαλλόφωνοι, παλεύουν εδώ και χρόνια να ομονοήσουν, δεν είναι κι εύκολο! Με λιγότερα από 200 χρόνια...οργανωμένης ιστορίας, χωρίς ιστορικό έρεισμα και κοινές εθνικές καταβολές έστω και στο απώτερο, ακόμη και προ της πολιτειακής συγκρότησης, παρελθόν, με ισχυρές διαφορές τόσο σε επίπεδο κουλτούρας όσο και στις συλλογικές τους προσλαμβάνουσες, έχουν συγκροτήσει ένα απολύτως οργανωμένο και σε πολλές εκφάνσεις του έως και υποδειγματικό κράτος αλλά σε καμία περίπτωση, σε ότι αφορά την εθνική συνείδηση των πολιτών του, ενιαίο!
Oρίζοντας, διαχρονικά, εαυτούς με άρνηση και όχι με κατάφαση, οι Βέλγοι ΔΕΝ είναι Γάλλοι, Ολλανδοί, Γερμανοί, τι είναι άραγε στ' αλήθεια, με εθνική ταυτότητα εξόχως... ανίσχυρη έως και ανύπαρκτη, δεν είναι ν' απορεί κανείς, κάθε άλλο, για το ότι παρά το εξαιρετικό σύστημα και τις ζηλευτές υποδομές ποτέ στην πραγματικότητα δεν κατάφεραν να διακριθούν στα ομαδικά αθλήματα! Σε ότι αφορά, πιο συγκεκριμένα, την εθνική τους ομάδα του ποδοσφαίρου, μακράν την πιο επιτυχημένη από όλες τις υπόλοιπες, συχνά συναντά κανείς ρεπορτάζ αλλά και άρθρα οι συντάκτες των οποίων απορούν για το πώς ακριβώς συνεννοούνται οι παίκτες μεταξύ τους! Παραδόξως ή και όχι, στ' αγγλικά είναι η απάντηση με ότι μπορεί αυτό να σημαίνει για τη δημιουργία ή και την ανυπαρξία κλίματος ομοψυχίας σε χορτάρι αλλά και αποδυτήρια! Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που ακόμη και σε συνεντεύξεις Τύπου παρατηρείται το φαινόμενο ο ένας από τους παρευρισκόμενους αθλητές να μιλά στα ολλανδικά και ο άλλος στα γαλλικά, βλ. πρόσφατη περίπτωση με Φλαμανδό Βερμάελεν και Βαλόνο Βίτσελ σε κοινή τους παρουσία σε Media day της ομάδας!
Σιγά το πρόβλημα, μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει κάποιος, τι να πουν κι οι Ελβετοί που δε μιλούν δύο αλλά τρεις γλώσσες μέσα στα σύνορά τους, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά, κι αν έχουν, όπως κι οι Βέλγοι άλλωστε, όπως και οι περισσότερες εθνικές, ας μη γελιόμαστε, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, ποδοσφαιριστές με διαφορετικές καταβολές και καταγωγές! Και κάπου εδώ επιστρέφουμε στην αφετηρία, είναι ακριβώς η αδυναμία, η απουσία του κοινού...τόπου, μεταφορικά και όχι κυριολεκτικά μιλώντας που δυσκολεύεται να λύσει, αν δεν επιτείνει κιόλας, το πρόβλημα στη βελγική περίπτωση!
Οι Ελβετοί έχουν κοινό παρονομαστή και... κοιτίδα εθνικής υπερηφάνειας την πολιτειακή δομή τους, το σύγχρονο από... παλαιοτάτων χρόνων κράτος τους είναι και η ταυτότητά τους, η δύναμη που ενώνει γηγενείς και μετανάστες, κάθε φυλής και καταγωγής ανθρώπους, και πολύ καλά κάνει! Οι Βέλγοι κάτι τέτοιο δε γνώρισαν ποτέ, τους λείπει, με λίγα λόγια, η συγκολλητική ουσία, ο κοινός παρονομαστής, με αποτέλεσμα να είναι τα χαρακτηριστικά, οι εμπειρίες, οι παραστάσεις, οι απόψεις, οι συνήθειες και οι σταθερές του κάθε ενός ξεχωριστά που αναδεικνύονται, κάτι σαν ένας σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ στη συσκευασία, για να επιστρέψουμε στα δικά μας, και μιας 23μελούς αποστολής ενόψει EURO αν προτιμάτε!
Κάπου εδώ εξαντλείται το κοινωνιολογικό του πράγματος και έρχεται η ώρα να ασχοληθούμε και με το καθαρά αθλητικό, παρά τους όποιους εγγενείς ανασταλτικούς παράγοντες είναι το ποδοσφαιρικό ταλέντο των "κόκκινων διαβόλων" τόσο πλούσιο που δεν αποκλείεται η ομάδα να νικήσει, επιτέλους, τον ίδιο της τον τόσο...αλλοπρόσαλλο εαυτό! Τι κι αν δε φάνηκε κόντρα στην εθνική μας, για τους αντιπάλους μας ήταν απλά ένα φιλικό προετοιμασίας και μάλιστα με σημαντικές, τις σημαντικότερες που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν, απουσίες, η ποιότητα του ρόστερ ξεχειλίζει και...τρομάζει!
Όπως τρομάζει ίσως και η ποδοσφαιρική... γήρανση του κατά τα άλλα εξαιρετικού συνόλου, με μέσο όρο ηλικίας τα 29.2 χρόνια και τα σημαντικότερα στελέχη από 28 ετών και πάνω δεν πρόκειται ακριβώς αλλά σίγουρα... περίπου για "ή τώρα ή ποτέ!" Σε διαφορετική περίπτωση η συζήτηση θα έχει να κάνει με μια αξιοθαύμαστη, αλλά και αποτυχημένη, με βάση τις ίδιες τις προδιαγραφές της, ποδοσφαιρική γενιά! Η συγκυρία δεν ευνοεί πάντως, κάθε άλλο, μακράν οι ποιοτικότεροι αλλά και επιδραστικότεροι ποδοσφαιριστές αυτής της έκδοσης της εθνικής Βελγίου είναι οι Ντε Μπρόινε και Αζάρ! Δεν έπαιξαν κόντρα στη "γαλανόλευκη" και έλαμψαν διά της απουσίας τους! Ο μεν μέσος της Σίτι έφυγε από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με διπλό κάταγμα στο πρόσωπο και παλεύει να συνέλθει, παλεύει να προλάβει, ο δε επιθετικός της Ρεάλ Μαδρίτης παλεύει με τους δαίμονές του, το βάρος του, τη φόρμα του και τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς! Αν αυτοί οι δύο δεν επανέλθουν στην προτέρα κατάσταση...ποιο Βέλγιο! Αλήθεια τώρα ποιο! Είτε του Φλαμανδού Ντε Μπρόινε, είτε του Βαλόνου Αζάρ, σε μια τέτοια περίπτωση δε θα είναι παρά το Βέλγιο...της μεγάλης χαμένης ευκαιρίας.
