γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Η σχεδόν ειλημμένη απόφαση της UEFA για καθιέρωση final four μπορεί να αλλάξει το ποδόσφαιρο σε εμπορικό αλλά και σημειολογικό επίπεδο!
Γράφει ο Στέφανος Αβραμίδης
Στη Γάνδη, το '88, ο Άρης έχασε πολύ μεγάλη ευκαιρία! Στο Παρίσι, το 1996, ο Παναθηναϊκός έγραψε ιστορία! Στη Ρώμη, το '97, ο Ολυμπιακός επέβαλε ευρωπαϊκή κυριαρχία! Στο φάιναλ φορ του Μονάχου... της Βαρκελώνης... της Κωνσταντίνούπολης... του Λονδίνου! Κάπως έτσι αποδίδονται, ή καλύτερα, υπομνύονται, ελληνικά και όχι μόνο κατορθώματα στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση στην... πορτοκαλί πλευρά του φεγγαριού! Όσο για την ασπρόμαυρη, δε θα διαφωνήσετε φαντάζομαι ότι το μοτίβο, η συνήθεια είναι κατά τι διαφορετική... στον τελικό του '99, στη Βαρκελώνη, η Γιουνάιτεντ έκανε την ανατροπή του αιώνα... το 2003, στο Μάντσεστερ, ο Ντίντα κέρδισε τον Μπουφόν...το 2017, στο Κάρντιφ, η Ρεάλ σκόρπισε τη Γιουβέντους!
Στην περίπτωση του μπάσκετ, θα συμφωνήσουμε φαντάζομαι, είναι ο τόπος διεξαγωγής της τελικής φάσης που δεσπόζει στη συλλογική μνήμη, φάρος αλλά και αφορμή συζήτησης γεγονότων, καταστάσεων και συναισθημάτων! Σε ό,τι αφορά το ποδόσφαιρο αντιθέτως είναι η χρονολογία που καθοδηγεί το μηχανισμό των αναμνήσεων αλλά και της καταγραφής των πεπραγμένων, με μία και μοναδική εξαίρεση που έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα!
Και όπου εξαίρεση, ο περίφημος τελικός της Πόλης, η ανατροπή των ανατροπών, η... remontada των αιώνων, το ανέλπιστο όσο και απίστευτο, με βάση τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, 3-3 της Λίβερπουλ με την πανίσχυρη, και με πανίσχυρο, 3-0, προβάδισμα, Μίλαν τον Αντσελότι! Πρόκειται για τη μοναδική ίσως περίσταση που το ποδόσφαιρο, όλοι εμείς που το αγαπάμε δηλαδή, διάλεξε να θυμάται με οδηγό το πού και όχι το πότε, σα να παραδεχόταν πώς ότι είχε συμβεί ήταν πολύ ξεχωριστό και δυνατό για να μην είναι, ή να μη μείνει στην ιστορία, απτό!
Γιατί ο τόπος είναι κάτι υπαρκτό, χειροπιαστό, με ταυτότητα, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ομορφιές, μυρωδιές, ακόμη και ασχήμιες, κομμάτι της αντικειμενικής πραγματικότητας και ως τέτοιο πολύ πιο ισχυρό σημείο αναφοράς από κάποιους λίγους αριθμούς βαλμένους δίπλα δίπλα, αριθμούς που δε δηλώνουν, δεν εντοπίζουν πιο σωστά, παρά ένα συγκεκριμένο σημείο πάνω σε μια σύμβαση, γιατί σύμβαση και τίποτε άλλο είναι ο χρόνος!
Εκεί μόνο υστερεί το ποδόσφαιρο!
Αυτός είναι κι ο λόγος που , ο "βασιλιάς των σπορ", με επιτυχία, δημοτικότητα, δημοφιλία και διαχρονικότητα που δεν αμφισβητούνται ούτε και απειλούνται, με νίκες έως και πανηγυρικές σε όλους τους τομείς κόντρα στους "αντιπάλους", χάνει και μάλιστα με μεγάλη διαφορά, σε αυτό και μόνο: στο κομμάτι της... ανάκλησης των μεγάλων του στιγμών με σύμβολα αναγνωρίσιμα, κάτι σαν σήματα κατατεθέντα του ένδοξου παρελθόντος! Αυτό είναι ένα πρόβλημα, αν το αναγνωρίσουμε ως τέτοιο, ή ΚΑΙ αυτό είναι ένα πρόβλημα που έρχεται, προφανώς εμπορικά σκεπτόμενη να λύσει, έστω και άθελά της, η UEFA!
Το final eight της Λισσαβόνας έβαλε το μικρόβιο, το μπάσκετ σε μεγάλο βάθος... παρελθοντικού χρόνου λειτούργησε, φαντάζομαι, ως... παράδειγμα, η συζήτηση άνοιξε και η απόφαση φαίνεται πως ελήφθη! Και στο χορτάρι, ακολουθώντας δρόμους που χαράχθηκαν στο παρκέ, σε μίνι τουρνουά, όχι των οκτώ, αυτό θα ακύρωνε έξι και όχι μόλις δύο παιχνίδια, αλλά των τεσσάρων θα αποφασίζεται ο καλύτερος, ετοιμαστείτε να καλωσορίσουμε τον όρο final four και στο ποδοσφαιρο! Σε μία οικοδέσποινα πόλη, πολλές αυτές που ανά την Ευρώπη πληρούν προδιαγραφές ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι χρειάζονται δύο γήπεδα, ή και σε δύο πόλεις σε μια χώρα αν χρειαστεί, το μίνι τουρνουά!
Όσο πιο πολλοί τόσο το καλύτερο!
Σε κάθε περίπτωση, η Champions Week που ετοιμάζεται, κατά πάσα πιθανότητα, να μπει στη ζωή μας από το 2024, νωρίτερα αποκλείεται, θα έρθει να δώσει υπόσταση και βάθος στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν, να "σωματοποιήσει" τα πιο σημαντικά και λαμπερά παιχνίδια της διοργάνωσης! Να συγκεντρώσει κοινό αλλά και βλέμματα σε ένα συγκεκριμένο σημείο της Ευρώπης για χρονικό διάστημα ικανό, αν με ρωτάτε, την ίδια άποψη φαίνεται πως έχουν και οι χορηγοί, δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί δεν το έκαναν, δεν το κάναμε νωρίτερα!
Αυτή είναι άλλωστε και η τάση παγκοσμίως, αθλητικά αλλά και οικονομικά μιλώντας! The more the merrier που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, όσο πιο πολλοί τόσο το καλύτερο, πολλά μπορεί να τους καταλογίζουμε αλλά στον τρόπο με τον οποίο πλασάρουν το προϊόν, όχι στη διαμόρφωσή του, βλ. Ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ, εκεί απέχουμε, διαφέρουμε στα θέλω και στα πρέπει μας πολύ, δεν μπορούμε παρά να τους παραδεχθούμε!
Όπως δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε ότι ως ποδοσφαιρικοί, καλύτερα να μη μιλήσω εξ ονόματός σας, δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ ότι ως ποδοσφαιρικός πολύ θα ήθελα να έχω στο μέλλον να θυμάμαι το φάιναλ φορ του Παρισιού, του Λονδίνου και της Αθήνας ίσως, να έχω αναμνήσεις δεμένες με, και ορισμένες από, τόπο και όχι χρόνο! Πότε δεν ήταν το αγαπημένο μας άθλημα κόντρα στις συμβάσεις, ας μην κοροϊδευόμαστε, πόσω μάλλον την εποχή που η UEFA κάνει όλα τα χατίρια των μεγάλων χρηματοδοτώντας τους όσο το δυνατόν καλύτερα για να μην τους χάσει, διαμορφώνοντας τις συνθήκες και τις διοργανώσεις αναλόγως!
Ας είναι ο χρόνος η σύμβαση που θα διαλέξει ή και θα καταφέρει να κοντράρει, ας είναι η απόφαση για final four που προφανώς ελήφθη, αν ελήφθη, με άλλου τύπου κριτήρια που θα μας οδηγήσει σε γεγονότα και αναφορές με τοπικό και όχι χρονικό προσδιορισμό! Το αγοράζω ευχαρίστως, για να μιλήσουμε και με όρους της εποχής! Όλο το πακέτο! Ο καθένας μας έχει άλλωστε κάποια στιγμή, για κάτι που συνέβη, αναρωτηθεί... πού και πότε; Δεν θυμάμαι κανέναν να ρώτησε πότε και πού!
