Ένα μάτσο χαμένοι-νικητές που δεν στερήθηκαν τίποτα στην ουσία και μια… χούφτα νικητές-χαμένοι που κέρδισαν πολλά. Το ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - και μόνο - του Παναθηναϊκού έπαιξε για την αυτοεκτίμησή του το βράδυ της Κυριακής (4/6) στο ΣΕΦ και το BN Sports του «βγάζει το καπέλο» την ίδια ώρα που η ίδια του η αγέλη, το παραμελεί.
«Και το πρωί ξυπνήσαμε απ’ όνειρο που ζήσαμε, έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές» έχει πει ένας ρομαντικός ψαρομάλλης μια δεκαπενταετία πίσω και τα λόγια του αποτελούν μία καλή baseline πάσα, για να ειπώνονται και μπασκετικοί όροι, στο παρασύνθημα. Ο πρώτος τελικός της Basket League εν έτει 2023 ανήκει ήδη στα… γραμμένα, παίρνοντας μαζί του ένα και μόνο γεγονός. Το «ερυθρόλευκο» προβάδισμα. Το 1-0 είναι αυτό που γράφτηκε στα πρακτικά άλλωστε, με τους Πειραιώτες να διευρύνουν ακόμα περισσότερο το σερί επί του «αιωνίου αντιπάλου», ρίχνοντας έναν ακόμα… οβολό στην ήδη ταλαιπωρημένη του «καμπούρα». Το σκηνικό όμως έχει «ναι μεν, αλλά» και αυτά πρέπει να αναδειχτούν.
Η «ροκ μπαλάντα» του Μπαρτζώκα δεν παίζει με καμία «μικρή» ομάδα για το στέμμα. Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται κοτζάμ Παναθηναϊκός, σύνολο που μέχρι πριν 1μιση μήνα έπαιζε στα παρκέ της EuroLeague. Αρμάδα που μετρά 17 πρωταθλήματα τον 21ο αιώνα και παρότι σε… αποσύνθεση, με μια πληθώρα αρνητικών ρεκόρ την τρέχουσα περίοδο, έφτασε τον δευτεραθλητή Ευρώπης στο αμήν του. Σίγουρα το 13-0 (μέχρι πριν το τζάμπολ του Game 1) και η διαφορά ποιότητας/πνευματικής ετοιμότητας προμήνυε ένα σαφώς πιο εύκολο πρώτο βήμα για τους Πειραιώτες. Τον ξεγραμμένο όμως – ακόμα και από την ίδια του την οικογένεια – δεν πρέπει να τον υποτιμάς. Γιατί από… αρνάκι γίνεται πλάσμα αδάμαστο.
Για τους μόλις 73 πόντους (σε εντός έδρας παιχνίδι και φέροντας την ξεκάθαρη «ταμπέλα» του φαβορί, λίγοι είναι) σίγουρα δεν ευθύνεται μόνο το «τριφύλλι». Οι… κόκκινοι του Πειραιά δεν ήταν πειθαρχημένοι. Απείχαν αρκετά από αυτό που παίζουν όλη τη χρονιά (και το κάνουν με συνέπεια), όμως δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την γενναία αντίσταση του «πράσινου στρατοπέδου». Πόσω δε μάλλον με τις συνθήκες που επικρατούν στην ευρύτερη περιφέρεια αυτού. Και εξηγούμε…
Με το… τέλμα – γιατί τέτοιο ήταν – της κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκας, ξεκίνησαν και τα σενάρια να κάνουν «παρέλαση» στο ΟΑΚΑ. Λίγο μετά τα μέσα του Απρίλη, βγήκε φόρα παρτίδα η συμφωνία με τον επόμενο… καπετάνιο. Ναι, το όνομα αυτού και η επιρροή του, σκόρπισαν τον ενθουσιασμό στο δύσπιστο (δικαίως) και απαιτητικό κόσμο της ομάδας. Λογικό θα πει κανείς, για τον Εργκίν Αταμάν μιλάμε.
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο οργανισμός του Παναθηναϊκού προσπάθησε να κερδίσει τον κόσμο του με το αύριο και όχι το σήμερα. «Ξέχασε» θελημένα το παρών, τον τελευταίο στόχο της χρονιάς, ξέροντας όλοι τι σημαίνουν τα εγχώρια κεκτημένα για τους φίλους μιας ομάδας στην Ελλάδα ειδικά κόντρα στον «άσπονδο εχθρό», για να ανακτήσει μέρος της χαμένης εμπιστοσύνης.
Καμπάτσο, Βιλντόζα, Μπουμπουά, Πάντερ, Λεσόρ, Χεζόνια και αισίως Μάικ Τζέιμς(ίσως κάποιον/ους να λησμονούμε). Τα δημοσιεύματα για την επόμενη μέρα του «τριφυλλιού» και το ρόστερ που θα στελεχώσει ο Τούρκος τεχνικός, παίρνουν και δίνουν όλο αυτό το διάστημα. Κανονική μεταγραφολογία. Τα ονόματα ηχηρά, κάνουν... γκελ όλα τους, ένα προς ένα.
Είναι δεδομένο πως το υπάρχον ρόστερ των «πρασίνων» θα… ξηλωθεί κατά ένα μεγάλο ποσοστό, για να «μεγαλώσει» και πάλι ο Παναθηναϊκός. Με τη διαφορά όμως και σε αυτήν την περίπτωση, ότι όλοι αυτοί οι αστέρες, τα ονόματα των οποίων έχουν επιτραπεί να προελαύνουν εν μέσω κορύφωσης των αγωνιστικών υποχρεώσεων, θα έρθουν (?) για να αντικαταστήσουν τους ήδη υπάρχοντες. Εκείνους που οι περισσότεροι δεν… κάνουν για το μέγεθος μιας ομάδας με έξι ευρωπαϊκά δαχτυλίδια. Εκείνους που έφτασαν στα «σχοινιά» τον πρωτοπόρο της regural season στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση της Ευρώπης για να πάρει το ροζ φύλλο αγώνα. Όλα αυτά υπό την εποπτεία και την καθοδήγηση του Χρήστου Σερέλη φυσικά και του τεχνικού του τιμ, που ξέρει και εκείνος από τη μεριά του ότι αυτά είναι τα τελευταία του παιχνίδια ως head coach του «τριφυλλιού». Άδικο είναι η λέξη που περιγράφει εκείνους, το λιγότερο άδικο.
Οι ξεχασμένοι από την ίδια τους την… αγέλη λοιπόν, έπαιξαν την Κυριακή (4/6), απέναντι σε ένα σύνολο που το παραδέχτηκε ανοιχτά όλη η «γηραιά ήπειρος» τους προηγούμενους μήνες, για την αξιοπρέπειά τους. Για το «εγώ» τους και τον επόμενο εργοδότη τους. Για την αυτοεκτίμησή τους, τον αυτοσεβασμό τους που «τσαλακώθηκε».
Γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πως ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, θα παραμείνουν και την επόμενη σεζόν στο ΟΑΚΑ. Σίγουρα ΚΑΝΕΝΑΣ τους με τον ρόλο που έχει στο φετινό… ναυάγιο. Αυτό που ξέρουν όμως επίσης είναι ότι έχουν και μια περηφάνεια. Και αυτή ενίοτε, είναι ικανή και αρκετή για να βάλει σε μπελάδες ομάδες που μοιάζουν να βρίσκονται στα όριο του άτρωτου. Για την πληγωμένη τους αξιοπρέπεια λοιπόν.
Μάνος Φυρογένης
