Ο Σέρχι Ροντρίγκεθ έπειτα από έξι χρόνια περιπλάνησης επέστρεψε στο «σπίτι» του. Εκεί θα ανταμώσει τους πιστούς «στρατιώτες», Ρούντι Φερνάντεθ και Σέρχιο Γιουλ, για λίγες ακόμα παραστάσεις υψηλού επιπέδου.
Έξι χρόνια. Τόσα έλειψε ο «Τσάτσο» από τη Μαδρίτη. Πέρασε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, βοήθησε τα μέγιστα τη «ρωσική αρκούδα» να επανέλθει στην κορυφή της Ευρώπης (2019) και χάρισε μοναδικές στιγμές ευφυίας στο Μιλάνο. Έως ότου ήρθε η στιγμή, στη «δύση» της καριέρας του, να γυρίσει στην αγαπημένη του «Βασίλισσα», σκοπεύοντας να την επαναφέρει στον ευρωπαϊκό της θρόνο.
Συμπαραστάτες στην προσπάθεια αυτή θα έχει την «παλιά φρουρά». Με την επιστροφή του Σέρχι στη Μαδρίτη, υπογράφοντας μονοετές συμβόλαιο αρχικά, οι άνθρωποι του συλλόγου έσπευσαν να «μπολιάσουν» την περιφέρεια τους με καντάρια εμπειρίας αλλά και εκτελεστικής δεινότητας. Σε συνδυασμό με την ανανέωση του Ρούντι Φερνάντεθ και του Φαμπιάν Κοζέρ, καθώς και την παραμονή του Σέρχιο Γιουλ, οι «μερένγκες» αποφάσισαν να παραμερίσουν τα νιάτα και να επενδύσουν στην ωριμότητα και το know how.
The magical duet of Sergio Rodriguez and Sergio Llull is reformed again ? pic.twitter.com/PeyYgvLLLt
— BasketNews (@BasketNews_com) July 19, 2022
H «Αγία Τριάς» που τρόμαζε!
Έπειτα από μία τριετία στο μαγικό κόσμο του NBA, όπου δεν μπόρεσε να διακριθεί, επέστρεψε το 2010 στα πάτρια εδάφη για χάρη της «Βασίλισσας». Το ίδιο δρομολόγιο ακολούθησε και ο Ρούντι Φερνάντεθ ένα καλοκαίρι αργότερα, συνθέτοντας μαζί με τον Σέρχιο Γιουλ και τον Τζέισι Κάρολ, μια περιφερειακή γραμμή με μπασκετικό IQ και περίσσιο ταλέντο. Στην καλή της μέρα, μπορούσε να διαλύσει κάθε αντίπαλο και κάθε σύστημα χάρη στην πληθώρα των ισχυρών προσωπικοτήτων. Όταν μάλιστα ανέλαβε τον πάγκο της ομάδας ο «πολυμήχανος» Πάμπλο Λάσο (2011-12), «ήρθε και έδεσε το γλυκό».
Με το πέρασμα των χρόνων, οι Μαδριλένοι άρχισαν να βρίσκουν και πάλι τη λάμψη τους. Είχε περάσει μακρά περίοδος χωρίς κάποιο τίτλο σε εγχώριες και μη διοργανώσεις, με μόνη αλλά παροδική «παρηγοριά», το ισπανικό πρωτάθλημα. Και όπως γίνεται συνήθως με τις «καλοκουρδισμένες» και ποιοτικές μηχανές, κάποια στιγμή αρχίζουν να αποδίδουν.
H ατομική διάκριση του «Τσάτσο» ήρθε γρηγορότερα από την ομαδική επιτυχία. Την περίοδο 2013-14 αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου της Euroleague, όντας ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του, παρόλο που μετά βίας ξεπερνούσε τα 22 λεπτά κατά μέσο όρο στο παρκέ. Και την αμέσως επόμενη, ήρθε αυτό που όλοι στην πρωτεύουσα περίμεναν 20 (!) ολόκληρα χρόνια. Η Ρεάλ Μαδρίτης, κατέκτησε δίκαια την κορυφή της Ευρώπης κερδίζοντας τον Ολυμπιακό στον τελικό, ούσα οικοδέσποινα. Μια κούπα που δικαιούταν πέρα για πέρα καθόλη τη διάρκεια της σεζόν και η οποία ολοκληρώθηκε διθυραμβικά με triple crown και «σπούπισμα» της Μπαρτσελόνα στη Liga Endessa.
Δεν ήρθε για τα τελευταία του ένσημα!
Tο καλοκαίρι του 2016, το NBA άνοιξε ξανά τις πύλες του για να υποδεχθεί τον Ισπανό «αρτίστα», πιο έτοιμο και πιο προετοιμασμένο από ποτέ. Αναμφισβήτητα η δεύτερη του απόπειρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με τη φανέλα των Φιλαδέλφεια 76ers, ήταν πολύ πιο πετυχημένη, ωστόσο η «γηραιά ήπειρος» αναγνώριζε όλο του το μεγαλείο και τον καλούσε πίσω. Εκείνος, σαν άλλος Οδυσσέας, ξεκίνησε το ταξίδι του επαναπατρισμού. Στις ενδιάμεσες στάσεις δεν ήταν απλά περαστικός όμως. Μάγεψε τα πλήθη με τις εμφανίσεις του και βοήθησε τους τόπους εκείνους (Ρωσία, Ιταλία) να εξελιχθούν, πριν πατήσει το πόδι του στη δική του «Ιθάκη», τη Μαδρίτη.
Κατά την επιστροφή του στην Ευρώπη και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ο Σέρχι είχε πατήσει τα 31 και όδευε στα 32. Παρά ταύτα, ο επαγγελματισμός του και το πνεύμα του νικητή που τον διακατέχει, συντηρούσαν σε υψηλά επίπεδα τη «δίψα» του για διακρίσεις. Γεγονός που αποδεικνύεται περίτρανα στα στατιστικά του. Οι αριθμοί του παραμένουν σε δυσθεώρητα επίπεδα για την ηλικία του και σίγουρα μια τέτοια προσωπικότητα, δεν επέστρεψε «σπίτι» απλά για να αποτελέσει μέρος του διευρυμένου ροτέισον αλλά για να συνεισφέρει με την τεχνογνωσία του ώστε να πετύχει η Ρεάλ τους στόχους της.
Συνοδοιπόρους στην προσπάθεια αυτή έχει τους παλιούς «συμμαθητές» Σέρχιο Γιουλ και Ρούντι Φερνάντεθ, καθώς και τον Φαμπιάν Κοζέρ. Τους βετεράνους δηλαδή του είδους οι οποίοι παραμένουν στο κορυφαίο επίπεδο και λίγο έλειψε, με τη συνεισφορά μιας ικανότατης frontline, να εκθρονίσουν την Εφές. Επανασύνδεση λοιπόν ενός μόνιμα «πεινασμένου» θιάσου που αν και του έφυγε ο συντελεστής, έχει όλα τα φώτα να λάμψει ξανά, λίγο πριν το φινάλε.
Μάνος Φυρογένης
www.bnsports.gr
