Η ταινία «The Queen of Basketball» έφερε ξανά στο προσκήνιο το όνομα της Λούσια Χάρις, μιας θρυλικής μορφής του μπάσκετ Γυναικών που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της. Ο Στεφ Κάρι και ο Σακίλ Ο’ Νιλ συνεργάστηκαν στην παραγωγή του ντοκιμαντέρ μικρού μήκους που πήρε το Όσκαρ στην κατηγορία του. Αυτή ήταν η τρίτη περίπτωση όπου μπασκετμπολίστες διαπρέπουν στην τελετή από το 2018, με όλες τις ταινίες να επιτελούν κατά κάποιον τρόπο ένα χρέος.
Οι αθλητές οποιουδήποτε σπορ ασκούν τεράστια επιρροή ως δημόσια πρόσωπα με πολύ μεγάλο κοινό. Το μπάσκετ και πιο ειδικά το NBA είναι πολύ ενεργά κοινωνικά και επιτρέπουν στους παίκτες να προσφέρουν στο σύνολο. Η προσφορά δεν περιορίζεται σε δωρεές και κοινωνικές δράσεις, αλλά ενίοτε έχει και τη μορφή της τέχνης. Η ταινία «The Queen of Basketball» για την παραγωγή της οποίας ένωσαν τις δυνάμεις τους ο Στεφ Κάρι και ο Σακίλ και αναφέρεται στην Λούσια Χάρις, την πρώτη μεγάλη μορφή του μπάσκετ Γυναικών, απέσπασε Όσκαρ για το καλύτερο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους.
Με τη διάκριση αυτή έγινε το τρίτο κινηματογραφικό δημιούργημα που κατακτά αγαλματίδιο, έχοντας συντελεστές παίκτες του NBA από το 2018. Ένιωσαν ότι έπρεπε να θυμίσουν στον κόσμο αυτή την πρωτοπόρο και δικαιώθηκαν. Πάμε να δούμε αναλυτικά όλες τις φορές που το μπάσκετ κατέκτησε την «Έβδομη Τέχνη» περνώντας τα μηνύματα που ήθελε.
Κόμπι Μπράιαντ: Το χρέος απέναντι στο ίδιο το άθλημα
Ο Κόμπι Μπράιαντ πρόλαβε να κατακτήσει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους το 2018, δύο χρόνια πριν από τον θάνατό του, χάρη στο «Dear Basketball». Πρόκειται για την οπτικοποίηση του ποιήματος που έγραψε προς το ίδιο το μπάσκετ το 2015, στην τελευταία σεζόν πριν την απόσυρσή του από την ενεργό δράση. Τη μισή του ζωή την πέρασε στο «Staples Center», νυν «Crypto.com Arena», κατακτώντας αμέτρητες διακρίσεις σε ατομικό επίπεδο και πάνω απ’ όλα πέντε τίτλους με τους Λος Άντζελες Λέικερς. Θέλησε λοιπόν να κάνει έναν απολογισμό, ευχαριστώντας το άθλημα για όλα όσα του χάρισε, ωραία και άσχημα, ομολογώντας πως θα το θυμάται και θα το αγαπά παντοτινά.
Κέβιν Ντουράντ, Μάικ Κόνλεϊ: Το χρέος απέναντι στην κοινωνία
Το 2021, τρία χρόνια μετά τη νίκη του Κόμπι στα Όσκαρ, ο Κέβιν Ντουράντ παρέα με τον Μάικ Κόνλεϊ ακολούθησαν τα χνάρια του και πήραν το δικό τους αγαλματίδιο για την καλύτερη ταινία μικρού μήκους, όντας παραγωγοί του «Two distant strangers». Ο ένας εκ των σκηνοθετών της ταινίας και σεναριογράφος, Τρέιβον Φρι, πήρε αφορμή από την τρομερή έξαρση της αστυνομικής βίας το 2020.
Εκείνη τη χρονιά σημειώθηκαν πολλοί θάνατοι μαύρων από λευκούς αστυνομικούς, με πιο σπαρακτικό παράδειγμα αυτό του Τζορτζ Φλόιντ, ο οποίος ένιωθε το γόνατο ενός… οργάνου της τάξης πάνω του επί οκτώ ολόκληρα λεπτά πριν ξεψυχήσει, φωνάζοντας πως δεν μπορεί να αναπνεύσει. Η ταινία πραγματεύεται το φαινόμενο με τον κεντρικό χαρακτήρα να βλέπει κάθε φορά τον θάνατό του σε ένα φαύλο κύκλο. Το ένα περιστατικό είναι βασισμένο στην περίπτωση του Φλόιντ, αλλά και του Έρικ Γκάρνερ που είχε παρόμοια κατάληξη το 2014, περνώντας ένα πολύ δυνατό μήνυμα κατά της κατάχρησης εξουσίας, του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας.
Στεφ Κάρι, Σακίλ Ο’ Νιλ: Το χρέος απέναντι στη μνήμη
Φέτος ήρθε η σειρά του Στεφ Κάρι και του Σακίλ Ο’ Νιλ να μοιραστούν το χρυσό αγαλματίδιο, με την εμπλοκή τους στο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «Queen Basketball», μια ωδή στη Λούσια Χάρις μια γυναίκα που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της κι αν και αδικήθηκε από το χρονικό πλαίσιο στο οποίο έζησε, κατάφερε να γράψει ιστορία.
Από το 1975 ως το 1977 κέρδισε τρία συνεχόμενα κολλεγιακά πρωταθλήματα Γυναικών με το Delta State , συμμετείχε στην πρώτη Ολυμπιάδα που διεξήχθη τουρνουά για γυναίκες, το 1976 στο Μόντρεαλ, σκοράροντας το πρώτο καλάθι του τουρνουά και παίρνοντας το ασημένιο μετάλλιο. Τότε όμως δεν υπήρχε WNBA ακόμη, καθώς βρισκόμασταν δύο δεκαετίες πριν τη δημιουργία του.
Παρόλα αυτά οι Τζαζ που τότε έδρευαν στη Νέα Ορλεάνη την επέλεξαν στον έβδομο γύρο του ντραφτ του 1977, κάνοντας την την πρώτη γυναίκα που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Ήξερε πως ήταν απίστευτη κόντρα σε γυναίκες, όμως τη φόβισε η ιδέα ανταγωνισμού με το άλλο φύλο και αρνήθηκε. Κατάφερε να γίνει προπονήτρια στο λύκειο που φοίτησε και να βγάλει κάποια χρήματα, αφού πρώτα προπόνησε και σε Πανεπιστήμιο του Χιούστον Δε μετάνιωσε ποτέ βέβαια την επιλογή της αυτή, άλλο ήταν το παράπονό της μέχρι και δύο μήνες πριν, που έφυγε από τη ζωή στα 66 της χρόνια.
«Τις υπόλοιπες μεγάλες παίκτριες τις αναγνωρίζουν, εμένα όχι και είναι λυπηρό αυτό».
Έστω και λίγο μετά το θάνατό της, Σακίλ και Κάρι τη βοήθησαν να ξαναέρθει στο προσκήνιο, σε μια παραγωγή που, όπως και οι άλλες δύο που αναφέρθηκαν πιο πάνω, δείχνουν πως υπάρχουν NBAερς με συνείδηση που... δεν το βουλώνουν και ντριμπλάρουν, αλλά μιλούν για όλο όσα πρέπει ο κόσμος να μάθει και να θυμηθεί.
Γιώργος Διαλυνάς
www.bnsports.gr
