Ο Ράσελ Γουέστμπρουκ ήλπιζε το καλοκαίρι σε άλλο ένα νέο ξεκίνημα και νέες ευκαιρίες στους Λος Άντζελες Λέικερς, όμως κάθε άλλο παρά αυτό συμβαίνει. Προσπαθεί να μη «βουλιάξει σε θολά νερά» με τους… καρχαρίες, τον κόσμο και τα μίντια να παραμονεύουν σε κάθε του βήμα, ακόμα κι όταν είναι καλός, όπως με τους Τορόντο Ράπτορς.
Εκείνος κι ο Ντέρικ Ρόουζ ήταν αυτοί που μετά τον Μπάρον Ντέιβις επανέφεραν το πρότυπο του αθλητικού γκαρντ στο προσκήνιο. Για χρόνια έβγαζε και βγάζει και σήμερα ως έναν βαθμό το ψωμί του με τη γρήγορη εναλλαγή ρυθμού και κατεύθυνσης. Του παρουσιάστηκε μια φαινομενικά ιδανική ευκαιρία, όμως ήταν απροετοίμαστος για το… περιτύλιγμα των Λέικερς, χωρίς να φέρει φυσικά την αποκλειστική ευθύνη.
Ήταν προσωπική επιλογή του Λεμπρόν
Ο ΛεΜπρόν πάντα έχει λόγο στο μεταγραφικό σχεδιασμό, ο οποίος μόνο στους Χιτ δεν έγινε πράξη. Όταν του πρότειναν τον ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν εκείνος είπε ένα ηχηρό «όχι» διαλέγοντας το φιλαράκι του. Ο Γουέστμπρουκ έπρεπε δηλαδή να δικαιώσει προσδοκίες πριν καν παίξει ένα παιχνίδι. Το γεγονός αυτό φέρνει άγχος, δε σημαίνει βέβαια ότι όσες κακές επιλογές κάνει (που δεν είναι λίγες) οφείλονται εκεί. Οι Λέικερς επέλεξαν να ακούσουν τον «Βασιλιά» και να τον φέρουν. Δεν ήξεραν άραγε τι παίκτη έπαιρναν; Μπορεί να σκοράρει, να μοιράσει τη μπάλα και να πασάρει.
Προφανώς πίστευαν ότι το γεγονός πως δεν είναι αποτελεσματικός στο σουτ είτε μπροστά είτε πίσω από τη γραμμή των 7.25μ και χρειάζεται πολλές προσπάθειες για να φτάσει ακόμα και τους 15 πόντους, το αξιολόγησαν διαφορετικά, σκεπτόμενοι ίσως πως υπάρχει ο Άντονι Ντέιβις και αναγκαστικά θα είναι τουλάχιστον τρίτη επιλογή στην επίθεση μετά από αυτόν ο Γουέστμπρουκ.
Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει το μέλλον και την... πάτησαν διπλά δύο φορές εκτός ο Ντέιβις με τραυματισμό, τη δεύτερη με ορίζοντα επιστροφής στα playoffs, αν καταφέρουν να μπουν. Αυτό αυτομάτως σήμαινε περισσότερη καταπόνηση και πίεση στον κύριο με το νούμερο «0» στη φανέλα.
Λάθος χειρισμοί από προπονητές και διοίκηση
Έκαναν λοιπόν το χατήρι στον ΛεΜπρόν, ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι ήταν όπως είπαμε. Γιατί όμως δεν επικοινώνησαν σωστά τα πράγματα στο κεφάλι του είναι ένα ερώτημα. Θα μπορούσε ίσως να σχεδιαστεί διαφορετικά η επίθεση, αφού δουλευτεί φυσικά, να υπάρχουν ας πούμε plays όπου θα παίρνει τη μπάλα είτε για να εκτελέσει είτε για να μοιράσει, αφού έχει κάνει κίνηση χωρίς αυτήν και βρίσκεται σε ένα καλό σημείο.
Όχι μόνο αυτό δε συνέβη αλλά τον άφησαν να θέλει πολύ ώρα την μπάλα στα χέρια, να ξεκινάει πολλές φορές αυτός τις επιθέσεις κι επειδή η κίνηση χωρίς την μπάλα είναι ένα σημείο στο οποίο όλοι εκτός από τον ΛεΜπρόν θέλουν δουλειά, δεν υπάρχει από τους υπόλοιπους όπως θα έπρεπε.
Δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του
Το να πούμε ότι ο ίδιος ο Γουέστμπρουκ δεν φταίει είναι εντελώς άτοπο. Έπρεπε να ξέρει για παράδειγμα ότι ο Ντουάιτ Χάουαρντ το 2013 δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πίεση από τα μίντια στο Λος Άντζελες κι αποχώρησε (πέραν της κόντρας με τον Κόμπι Μπράιαντ).Όταν ο ίδιος έκανε παρατηρήσεις σε μια προπόνηση της ομάδας για το πως να στήσουν σωστά ένα «γ…. σκριν» ε ήταν σίγουρο πως αυτό θα διαρρεύσει στο διαδίκτυο και θα τον περιμένουν στη γωνία. Ό,τι σχολιάζει κάποιος, αν κάνει τα ίδια και χειρότερα στο γήπεδο θα «πληρωθεί με το ίδιο νόμισμα» απλά πολλές περισσότερες φορές σε συχνότητα κι ένταση. Και έφερε τον εαυτό του σε ακόμη δυσκολότερη θέση, λέγοντας ότι πόνεσε η μέση του επειδή δεν έχει συνηθίσει την… απραξία, όταν τον έθετε εκτός αποστολής ο κόουτς Βόγκελ.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση
Φταίει η ομάδα, φταίει εκείνος, αλλά αυτό έχει διάφορες αναγνώσεις, ανάλογα τι είδους Μέσο ανεβάζει κάτι κάθε φορά. Δεν παίζει καλά κι αυτό φαίνεται, όμως κόντρα στους Ράπτορς «έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά δίνοντας την ευκαιρία στους Λέικερς να διεκδικήσουν το ματς το οποίο και πήραν με 128-123, στέλνοντας το ματς στην παράταση με τρίποντο, ένα από τα τέσσερα τα οποία έβαλε σε επτά προσπάθειες.Ο ΛεΜπρόν είναι «Βασιλιάς» είναι 37, όμως καμία κριτική δεν τον φτάνει για την πίεση που άσκησε στον οργανισμό για μεταγραφές τη 10η Φεβρουαρίου, τελευταία ημέρα των ανταλλαγών, το γεγονός πως άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο επιστροφής στο Κλίβελαντ και την επιθυμία του να παίξει με τον γιο του την τελευταία του χρονιά (λογικά εκείνος θα μπει στο ντραφτ το 2024). Κάπως έτσι, σε μια πόλη που τα μίντια πιάνονται από οτιδήποτε και ψάχνουν φταίχτες, τα περισσότερα τάσσονται κατά του παίκτη αποκλειστικά, χωρίς καμία μομφή στη διοίκηση κι εκείνος έχει εξελιχθεί σε νέο… Λουκά Βύντρα, ο οποίος τα άκουγε επί σειρά ετών για οτιδήποτε στραβό συνέβαινε στον Παναθηναϊκό.
Είναι άλλο απλώς να τον βρίζει κάποιος κι άλλο να δέχεται σχόλια κι ευχές θανάτου η σύζυγός του και η οικογένειά του από κάποιους που νομίζουν πως είναι φίλαθλοι. Εκείνη τοποθετήθηκε επί του θέματος με μια σειρά από το tweets.
«ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ, ΕΤΙΚΕΤΟΠΟΙΗΣΗ: Το να δίνεις σε ένα άτομο ή σε μια ιδέα μια κακή ταμπέλα χρησιμοποιώντας ένα εύκολο στη μνήμη υποτιμητικό όνομα. Αυτό χρησιμοποιείται για να μας κάνει να απορρίψουμε και να καταδικάσουμε ένα άτομο ή μια ιδέα χωρίς να εξετάσουμε τι σημαίνει πραγματικά η ετικέτα.
Κριτική, ουσιαστικό, η έκφραση αποδοκιμασίας για κάποιον ή κάτι που βασίζεται σε αντιληπτά σφάλματα ή λάθη.
Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τη διαφορά μεταξύ της ονομασίας και του «λέγοντας την αλήθεια». Είναι ακόμα πιο σημαντικό όταν έχετε μια πλατφόρμα και ένα δίκτυο να μοιράζεστε τις «αλήθειες» σας με εκατομμύρια ανθρώπους. Απαιτεί ένα ορισμένο επίπεδο ευθύνης.
Εάν είστε δημόσιο πρόσωπο, πρέπει να είστε υπεύθυνοι για το είδος του παραδείγματος που δίνετε. Δυστυχώς, πρέπει να έχετε κατά νου τις συνέπειες της συμπεριφοράς σας.
Όταν παρενοχλούμαι και δέχομαι επίθεση σε καθημερινή βάση για αγώνες μπάσκετ, και βλέπω χυδαιότητες και ευχές θανάτου για εμένα και την οικογένειά μου, επειδή εκφράζετε την «αλήθεια» σας, μου είναι δύσκολο να το αφήσω να περάσει.
Η καριέρα μου επικεντρώνεται στο να ενθαρρύνω και να υποστηρίζω τους άλλους να ζήσουν στην αλήθεια τους, να βρουν τη φωνή τους και να βρουν την ηρεμία τους. Αυτό είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάνω. Η συμπεριφορά μου συμβαδίζει με κάποιον που λέει την αλήθεια του.
Δεν κάνω τα πράγματα που κάνω για να τραβήξω την προσοχή, να πάρω κλικ ή για προβολή. Αυτό δεν είναι παιχνίδι για μένα. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι. Αυτή είναι η ζωή μου, η ζωή των παιδιών μου και η ζωή της οικογένειάς μου. Η ντροπή οποιουδήποτε για οποιονδήποτε λόγο δεν είναι ποτέ η απάντηση.
Όσο για τον άντρα μου, είναι ο εαυτός του. Δεν χρειάζεται να τον υπερασπιστώ. Τον αγαπώ και τον υποστηρίζω μέσα από όλο το αδικαιολόγητο μίσος και την αρνητικότητα που δέχεται. Μιλάω και μοιράζομαι την εμπειρία και τις γνώσεις μου για όσους δεν έχουν φωνή.
Ελπίζω ότι οι καταπληκτικοί και ταλαντούχοι παίκτες που τον ακολουθούν δεν χρειάζεται να υποβληθούν σε τέτοιου είδους ντροπές, επώνυμες και δημόσιο έλεγχο για να παίξουν το παιχνίδι που τους αρέσει».
Ο Ράσελ Γουέστμπρουκ παλεύει να ξεκολλήσει από έναν «βάλτο» και βλέπει όποιους είναι γύρω του αντί να του απλώνουν το χέρι, να πιαστεί, να τον βυθίζουν περισσότερο.
Σφάλμα του που νόμιζε πως μπορεί να τα κάνει όλα όπως παλιά, μόνος του, αλλά το ίδιο λάθος είναι η τακτική μιας ολόκληρης πόλης που μόνο αγγελικό σκηνικό δεν είναι αφού μυρίστηκε... αίμα και ορμάει, όπως οι θηρευτές σε λεία που έχει μείνει πίσω από το υπόλοιπο κοπάδι...
Γιώργος Διαλυνάς
www.bnsports.gr
