Η Euroleague αποφάσισε να αποβάλλει τις ρωσικές ομάδες από τους κόλπους της, λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία κάνοντας εμμέσως δεκτό σχετικό επίσημο αίτημα της λιθουανικής κυβέρνησης. Ο Γιούρε Ζντοβτς είναι στο Κάουνας της Λιθουανίας και πάλι βλέπει μια κατάσταση που δεν μπορεί παρά να του θυμίζει όσα βίωσε πριν 31 χρόνια.
Όσο κι αν γίνονται δηλώσεις επί δηλώσεων για κατάπαυση του πυρός, εκφράζεται η στήριξη των αθλητών στους βομβαρδισμένους, ή εκτοξεύονται ύβρεις προς τον Πούτιν, όπως αυτές των ποδοσφαιριστών Ζιντσένκο και Ζοζούλια, δεν μπορεί ο αθλητισμός να μη δεχτεί πλήγμα.
Ο Σλοβένος προπονητής Γιούρε Ζντοβτς προσπαθεί να διαχειριστεί μια Ζαλγκίρις που είναι στις τελευταίες θέσεις της διοργάνωσης και να περιορίσει ξεσπάσματα όπως αυτά που είχε στην ΑΕΚ, όμως δεν γίνεται να σκέφτεται μόνο το μπάσκετ. Αναμφίβολα θα του φαίνεται γνώριμη η κατάσταση αυτή, με μια όμως διαφορά. Ξέρει ότι οι ξένοι παίκτες των ομάδων αυτών επέλεξαν να φύγουν, ενώ για εκείνον το 1991 τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά.
Μέλος μιας ομάδας θρύλων
Η (πάλαι ποτέ ενωμένη) Γιουγκοσλαβία στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 προκαλούσε τρόμο στους αντιπάλους της. Ασημένιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988, χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1989 Ζάγκρεμπ. Τα σκήπτρα δε χάθηκαν ούτε στην Αργεντινή και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1990. Ο Ντίβατς, ο Ντράζεν, ο Ζάρκο, ο Ράτζα, ο Κούκοτς, ο Σάβιτς, ο Ντανίλοβιτς, ο Τζόρτζεβιτς και τα υπόλοιπα μωρά του Ίβκοβιτς κυριαρχούσαν. Το μπάσκετ που έπαιζαν ήταν ασύλληπτο. Δίπλα τους ο Ζντοβτς ήταν η ήρεμη δύναμη της ομάδας.
Εκτός γραμμών του γηπέδου οι παίκτες είχαν λάβει προειδοποιήσεις να μην ενδώσουν σε προκλήσεις εθνικιστών, με τον (εμφύλιο) πόλεμο στην πατρίδα να μαίνεται, όμως ο Βλάντε Ντίβατς «τσίμπησε». Άνοιξε διάλογο με έναν που έβριζε τη Γιουγκοσλαβία. Του άρπαξε την κροατική σημαία και την έσκισε μπροστά στα μάτια όλων την ώρα των πανηγυρισμών για το χρυσό μετάλλιο του 1990 στην Αργεντινή.
Ο Γιούρε είδε τις σχέσεις του ψηλού με τον κολλητό του, τον «γιο του Διαβόλου» Ντράζεν Πέτροβιτς να χαλάνε εν μια νυκτί. Η διάσπαση εκτός παρκέ ήρθε πλέον και στην ομάδα. Που να ήξερε όμως τι θα ακολουθούσε και θα αφορούσε τον ίδιο…
Ο κρατικός «δάκτυλος» και η διάσπαση
Το 1991 στη Ρώμη η παλιοπαρέα πήγε για άλλο ένα χρυσό στη Ρώμη και το Ευρωμπάσκετ. Τα πράγματα πήγαιναν βάσει σχεδίου και στον ημιτελικό ήταν απέναντί τους η Γαλλία.
Όμως ο Ζντοβτς δεν μπόρεσε να δώσει το «παρών». Δημοσιογράφος του τηλεφώνησε και είπε ότι θα κινδυνεύσει η ζωή του αν δεν γυρίσει άμεσα στη Σλοβενία που αποσχίστηκε.
Έκλεισε το τηλέφωνο. Έκατσε μόνος στο δωμάτιο του ξενοδοχείου κι έπρεπε να βρει κάτι να πει στον κόουτς και τους υπόλοιπους. Ο «Ντούντα» κατάλαβε με το πρώτο νεύμα. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Ποιος να πει τι σε ποιον. Αδέρφια να σκοτώνονται και το ΝΑΤΟ να βομβαρδίζει… Μια Ουκρανία 31 χρόνια πριν.
Τελικά έμεινε πίσω και οι υπόλοιποι συνέχισαν. Το όνομα του ακούστηκε από τα μεγάφωνα, αυτός όμως έλειπε. Ήξερε ότι έπρεπε να είναι προετοιμασμένος μετά την αναταραχή μεταξύ του Σέρβου Ντίβατς και τους Κροάτες έναν χρόνο πριν.
Ήταν όμως μόνος, τι μπορούσε να κάνει… Όταν κάνουν κουμάντο οι ισχυροί είναι δύσκολα τα πράγματα. Τώρα βλέπει τον πόλεμο σε άλλη χώρα, περιοχές μοιρασμένες, που παλαιότερα ήταν ένα να σφάζονται. Τουλάχιστον όμως το Κάουνας έδειξε αμέσως την εναντίωσή του στα όσα συμβαίνουν και δεν τον ανάγκασε πάλι να πάρει θέση.
Μπορεί να είναι πιο ομαλή η κατάληξη σε προσωπικό επίπεδο, όμως η φρίκη του πολέμου παραμένει ίδια για εκείνον, όπου κι αν συμβαίνει. Οι σφαίρες και το αίμα δε λογαριάζουν ούτε ζωές ούτε καριέρες ούτε διακρίσεις και ο Ζντοβτς το γνωρίζει καλά.
Γιώργος Διαλυνάς
